1.
Bizim aramızda pəncərə vardı.
Pəncərənin arxasında mən dayanardım.
Pəncərənin o üzündə sən.
Amma sən dayanmazdın, səhər pəncərənin önündən o tərəfə tələsərdin, axşam bu tərəfə.
Səni pəncərədən izləyirdim.
Gedəndə də, gələndə də...
Sən gedərdin, gələrdin. Mən səhər-axşam həsrətində, intizarında qalardım.
Sən mənim üçün həyat idin. Bəs mən?
Mən deyəsən, pəncərə idim sənin nəzərində.
Bəs niyə baxırdın ? Pəncərəyə ki, baxmazlar.
Bəlkə təəccüblənirdin ki, bu pəncərə niyə açılmır. Axı yolunun üstündəki bütün pəncərələr açılardı.
2.
Mən bilirdim ki, əvvəl-axır bu pəncərəni açmaq lazımdır. Lakin tələsmirdim.
Bir də gördün pəncərənin bir tayını açdım və salamladım səni.
Yaxud salamlamadım, eləcə çağırdım.
Adını bilməsəm də, çağırdım və danışdıq.
Sanki bunlar hamısı olmuşdu, amma pəncərəmin bu üzündə: sənin xəbərin olmadan.
Bəlkə sən də salamlaşmısan, danışmısan mənimlə, bəlkə bunlar da olub, amma pəncərənin o üzündə: mənim xəbərim olmadan.
3.
Bir səhər sən gedəndə dönüb nigaran-nigaran pəncərəmə baxdın, elə bil bir də qayıtmayacaqdın.
Qərarım qəti oldu: sən qayıdanda açacaqdım pəncərəni, səni intizardan qurtarmaq üçün.
Axşam gələndə tək deyildin. Birinci dəfə idi ki, ötürürdülər səni.
Bütün pəncərələr açılmışdı.
Birdən-birə darıxdım, qəlbimə tənhalıq qorxusu çökdü, vurub pəncərəni taybatay açdım.
Sən səksəndin, görünür, mənim pəncərəmin səsini ilk dəfə idi eşidirdin.
Qeyri-ixtiyarı :
- Axır ki, açıldı – söylədin.
Bəlkə də belə deməmişdin, lakin mənə elə gəlirdi ki, sən indi yalnız bu sözləri deyə bilərdin.
Sən isə dayanıb pəncərədəki adamın get-gedə əriyərək pəncərəyə qarışmasına baxırdın.
2001.
Bəxtiyar Əliyar
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Üzvü
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR