Bərk xəzri əsirdi. Səsi aləmi başına götürmüşdü. Küçələrdə gücü çatan nə vardısa qarşısına alıb aparırdı. Axşamüstünün bu xəzrisində Günel də qaçırdı. Deyəsən ayağı yalın idi. Darvazadan necə çıxmışdısa bir gözü arxada qaçırdı. Əynində qırmızı ev xalatı idi. Sanki indi kiminsə onun arxasınca gələcəyindən və onu yolun yarısında tutub geri qaytaracağından qorxurdu. Külək saçlarını dağıdıb, üzünə -gözünə vururdu.Bir qədər qaçmışdı, amma gözü arxada idi. Günel küləyin istiqamətində qaçmırdı, əks istiqamətdə qaçırdı, külək də bir tərəfdən qaçmasına mane olurdu, sanki, onu geri qaytarmağa çalışırdı. Günel bir də arxaya çevrilib baxdıqda qızının darvazadan çıxaraq ona tərəf ağlayaraq qaçdığını gördü. Günel durmadan qaçaraq, "tez gəl "-deyə uşağı çağırırdı. Uşaq ananın arxasınca qaçırdı. Darvazadan yenə də bir uşaq ağlaya-ağlaya çıxdı və o da anasının arxasınca qaçmağa başladı. Uşaqlar analarının arxasınca qışqırır, ağlayır, ona çatmağa çalışırdılar, külək də bir tərəfdən aman vermirdi. Uşaqlar sanki qaça bilmirdilər, amma üzü küləyə bir qədər getmişdilər ki, darvazadan daha biri, bu dəfə yekəpər bir kişi çıxaraq uşaqların arxasınca qaçmağa başladı. Ana ürəyi dözmədi, geriyə qayıtdı, tələsik ona yaxın olan böyük uşağı qucağına aldı, kiçik uşağı da götürmək istəyirdi , amma mümkün olmadı, yekəpər artıq kiçik uşağa çatmışdı, uşaqlar ikisi də ağlayırdı, Günel daha kiçik uşağı götürə bilmədi, bircə qıznı qucağına ala bildi və qaçmağa başladı.
"Qayıt! - deyə yekəpər qışqırırdı- yoxsa uşağı verməyəcəyəm". Ananın isə qızına gücü çatmadığından uşağı yerə qoyub əlindən tutdu və durmadan qızı ilə bərabər qaçmağa başladılar. Uşaq qaça bilmirdi, ana sanki uşağı arxasınca sürüyürdaü. Geri qayıda bilməzdi, qayıtsa yəqin ki, yekəpər onu döyəcəkdi. Kiçik uşaq ağlayır, anasını istəyirdi. Ana isə daha geri baxmırdı, qaçırdı, ayağı tutduqca qaçırdı. Yekəpər də bir xeyli onların arxasınca qaçdı, amma Günelə çata bilməyəcəyini düşünüb kiçik uşaqla birgə geri qayıtdı.
Günel birtəhər özünü atası evinə çatdırdı. Üzü küləyə qaçdığından bərk təngnəfəs olmuşdu. İçəri girər-girməz elə qapıdaca anasının sual dolu nəzərləri ona dikildi. Ana sanki deyirdi: "Yenə nə olub?". Günel uşağın əlini buraxıb içəri otağa keçdi, özünü çarpayıya yıxaraq gücü çatdıqca hönkürməyə başladı. Küləklə çarpışdığından, yoxsa , ərinin onu yolun ortasında yaxalayacağından belə bərk qorxub ağlayırdı, ya zərif çiyinlərnin bu tale yükünü daşıya bilmədiyindən ağlayırdı, bircə onu bilmirdi, amma ağlayırdı.
Artıq anası da yanında idi. Başının üstündə oturub qabarlı əllərini Günelin saçlarında gəzdirirdi:
-Ağlama qızım, ağlama...
Ana qızına həyat yoldaşı seçimində yanılmışdı. Bir zamanlar qızı barəsində qurduğu o gözəl xəyalları deyəsən bir-bir puça çıxırdı.
- Ana, yoxsa talelərimiz təkrar olur. Bu nədir, ana, sənin yaşadıqlarını mən də deyəsən yenidən çəkirəm. Mən bu yükü daşıya bilmərəm , ana. Sənin qatlaşdığın əziyyətlərə mən qatlaşa bilmərəm, ana. Amma ona da dözə bilmirəm artıq. Nə üzə bilmirəm, nə dözə bilmirəm- deyərək içini çəkdi. Ana Güneli dinləyir, amma heç nə deyə bilmirdi. O , nəvəsinə yeməyə bir şey hazırlamaq üçün mətbəxə keçdi.
Hava qaralmışdı, amma külək hələ də kəsməmişdi. Günel çarpayıdan qalxmaq istəmirdi, elə buradaca yatıb, yuxusuyla bu dünyaya əlvida demək istəyirdi. Bu zaman qızı da anasının yanına gəldi . Uşaq deyəsən yatmaq istəyirdi, anasının qucağına girdi. Günel qızını bərk-bərk qucaqladı, gözlərində həyat eşqi yenidən yanmağa başladı və yenə kövrəldi, gözləri doldu. Günelin anası ondan xəbərsiz yenə başının üstündə durmuşdu, qızı ilə nəvəsinə baxırdı.
Günel hiss etdi, hiss etdi ki, anası başının üstündə durub:
-Ana, yanımızda uzan.
Ana qızının çarpayısında oturdu
-Ana, bizə layla oxu, mən uşaq ikən oxuduğun laylanı.
Ana dolmuşdu ,qəhər onu boğurdu, amma oxumaya bilməzdi ,ürəyi dolu idi və ana iki əziz övladına lay-lay oxumağa başladı.Eləcə qızının telinə sığal çəkə-çəkə həzin səslə oxuyurdu. Uşaq bu şirin avazın təsirindən yuxuya getmişdi, ana və qızı isə yata bilmirdi. Günel özünü yatmış kimi göstərirdi, amma yata bimirdi.Sadəcə gözlərini yummuşdu.
Ana fikirləşirdi, ərim ya oğlum olsaydı, bəlkə qızımın başına bu işlər gəlməzdi. Günel də gözləri yumulu eyni şeyləri fikirləşirdi, atam ya qardaşım olsaydı bəlkə ərim onlardan çəkinərdi. Hər ikisi eyni şeyləri düşünürdü, bir-birindən xəbərsiz.
Artıq səhər açılırdı. Günel oyananda anasını başının üstündə görmədi.
Yerindən qalxdı, üstünü-başını səliqəyə saldı, əl-üzünü yuyub, saçına daraq çəkdi. Gəlib hələ də yatmış qızına baxmağa başladı, oyatmaq istəyirdi və sakitcə qızını çağırmağa başladı, bu zaman anası içəri girdi:
-Ay qızım, niyə oyadırsan, qoy yatıb.
-Yox ana, oyatmalıyam, gedirəm.
-Hara, qızım?
-Evimə gedirəm ,ana.
- Axı...
-Yox, ana, oğlumsuz dözə bilmirəm. Uşaq atasının yanında qaldı, bu gecə necə yatdı, necə yedi bilmədim. Bir az xəstə idi, bəlkə də gecə üstüaçıq qalıb, yenidən soyuqlayar, dözə bilmərəm, ana, oğlumsuz dözə bilmərəm...
Qızını oyatdı, çarpayıdan düşürdü, səliqə ilə saçlarını darayıb sonra da hördü. Və əlindən tutub həyətə çıxdılar, Günel qapıdan ayağına bir şey geyib, ata həyətindən çıxaraq öz evinə sarı üz tutdu. Dünəndən əsən külək hələ də kəsmək bilmirdi.Dünən Güneli geriyə qovan külək, indi onu evinə aparırdı. Bu dəfə Günelə rahat idi, axı külək onu öz istiqamətində aparırdı, evinə doğru. Yol boyu nələr düşündü, nələr. Güneli qorxudan taleyin amansız küləkləri idi.
Artıq evinə çatmışdı. Evinin qapısını açıb içəri girdi. Qaynanasının sual və məzəmmət dolu baxışları ona dikilmişdi. Yekəpər stolun arxasında oturub, səhər-səhər nə isə yeyirdi, tikələri ağzında marçıldada-marçıldada udurdu, birinci tikəni udmamış digərini ağzına dürtürdü. Heç geri də çevrilmədi.
-Gəldin? Niyə gəldin? Bilirdim gələcəksən. Gəlməyib neyləyəcəkdin ki?
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR