Eşq
Keçmiş, bu gün, gələcək ... hamısını ard-arda düzüb dümdüz bir xətt çəkərik. Buna görə də keçmişin keçib getdiyinə, gələcəyin hələ gəlmədiyinə inanırıq və ən pisi də odur ki, zamanı əvvəldən çəkdiyimiz bu dümdüz xətdə yeriməyə məcbur edirik. Amma bəlkə də o bunun sonunu görməyəcək qədər sərxoşdur. Bəlkə də düz cizgilərlə əlaqəsi yoxdur zamanın, böyük bir çevrədir. Hətta çevrə içində çevrə...
Məhrəm
Xarab deyə qaldırdığın küncdə dayandığı yerdə eşqə gəlib işləməyə başlayan böyük bir saatdı həyat. Qururdum mən də çoxdandır geriyə qalmağını düzəltmək istərcəsinə dəli kimi çırpınırdı. “Tik-tak, tik-tak, tik-tak”-layırdı dayanmadan.
Be-Ce isə dayanmadan zamanı pisləyirdi hər zamankı kimi “tik-tak zamanın tik-takıdır” deyirdi.
Əraf
Keçmiş zehinlərimizi örtən bir sis buludundan ibarətdir. Gələcək isə təkbaşına bir xəyal pərdəsi, nə gələcəyimizi bilə bilir, nə keçmişimizi dəyişə bilirik. Sufi daim bu anın həqiqətini yaşayar.
Səbr nədir? Tikana baxıb gülü, gecəyə baxıb gündüzü xəyalında canlandıra bilməkdir. Allah aşiqləri gülbəşəkər kimi dadlı-dadlı yeyər, udar və bilirlər ki, göydəki ayın hilaldan bədirə çatması üçün zaman lazımdır.
Məhrəm
Təkrar eynilik demək deyil, nə də çevrə yuvarlaqdı əslində... “Dəm bu dəmdir, dəm bu dəm...” zənciri içində keçmiş də, gələcək də bizimlədir, hamısı bu anın içindədir...
Eşq
Böhranda olan hər insan kimi o da itirib zamanın ritmini. “Kaş ki“ deməkdən başqa bir şey etmir. Zamanın ucundan tutum deyərkən anı tamamilə itirib. Xarab val kimi eyni nəqəratın misralarını oxuyur, oradan başqa yerə keçmir.
Qara süd
Hər ayna açarı itmiş bir qapıdır. Açılır sirli diyara. Əgər aynaya çox baxsan, qapı açılar və itərsən sonsuzluqda.
***
Zamanın ona qəddar davrandığını düşünürdü; itirilən fürsətlərin əvəzinə yenisini verməmişdir. Halbuki, o həmişə bir addım geridə gəlmişdi. Həmişə hər şey olub qurtardıqdan sonra evə getdiyi zaman kaş ki-lər yoldaşlığında tapmışdı özünü. Harada nə etməsi lazım olduğunu bilməmişdi. Tək ehtiyacı eyni hadisəylə bir daha qarşılaşmaq ikən zamanı təkrarlara razı edə bilmədən qocalmışdır.
Məhrəm
“Gözlərinə de, məni unutsunlar.“, dedi Be-Ce yarı zarafat, yarı ciddi.
“Düşünmürəm.“ dedim, “Unutmazlar”.
“Heç bir şeyimi?” dedi.
“Heç bir şeyi”, dedim niyə təkid etdiyimi bilmədən.
“Halbuki, göz də qəlb kimidir”, dedi Be-Ce, “Görməyəndə unudur”.
***
Mütəmadi olaraq keçmişi danışıb, keçmişə qovuşmaq həsrəti çəkənlər ömrü boyu qurbətdə yaşamağa məhkumdular. İncidir keçmiş, hədər yerə yaralanır insan...
Şəhərin aynaları
Başlanğıcı tapma sevdasına düşmədikcə hər hansı bir yerindən girə bilərsən çevrəyə, amma başlanğıc adı verə bilməzsən girdiyin yerə. Nə bir başlanğıc, nə bir eşik, nə bir son dayanacaq... Haradan yola çıxıramsa, çıxım həmişə əvvəli var...
“Kaş ki, zaman heç ayılmasa, düz cizgidə yeriməyi heç bacarmasa, kaş ki, həmişə ləngər vursa, nə etdiyini bilməsə, parçalasa. Biz də baxıb-baxıb etdiklərini qınasaq və bir daha heç bir şeyimizi ona həvalə etməsək”.
“Ayılsa, nə olar ki?” “Ayılsa, xatırlayar.” “Xatırlamaq nəyə lazımdır ki?” “Heç bir şeyə. Xatırlamaq acıdan başqa heç bir şeyə yaramır.”
Məhrəm
Su dediyin axmasa, bulanıqlaşar, çağlamasa, kirlənər. Keçmiş dediyimiz əvvəli, sonu olmayan, sahilinə çata bilinməyən, sərhədsiz, bitməyən bir göldür. Axıb getməyi lazımdır.
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR