Əziz Qadin.Netlilər, ilk öncə onu deyim ki, bu etirafımı yazıb-yazmamaq haqda çox düşündüm. Əvvəl çox utandım, hətta özüm-özümə edə bilmədiyim etirafı sizlərlə bölüşmək çox ağır gəldi. Amma sonralar bu yükü təkbaşına daşımaqdan yoruldum. Düşündüm ki, bəlkə sizlərlə bölüşsəm rahatlaşaram, yüküm bir qədər yüngülləşər.
Mən ailənin yeganə qızıyam. Atamla anam mənim yolumu düz 10 il gözləyiblər. Buna görə də uşaq vaxtından evin əziz-xələfi olmuşam. Atamla anamın bütün arzuları mənimlə bağlı olub. Ailəmiz imkanlı olduğundan nə istəsəm, o dəqiqə alınardı, bir sözüm iki olmazdı. Atam mənə öz anasının adını qoymuşdu, "anam, anam" deyə məni əzizləyirdi.
Atam məni şəhərin ən yaxşı məktəblərindən birinə yolladı. Demirəm ki, əlaçı idim, amma pis oxumurdum. Ən sevimli şagirdlərdən idim. Bu minvalla orta məktəbi bitirdim. Atam məni xaricə təhsil almağa yollamaq istəyirdi. Anam isə yeganə övladını gözündən kənara qoymaq istəmirdi. Kaş ki, atam o vaxtlar ayağını yerə dirəyib məni xaricə yollayardı, o zaman bəlkə də taleyim başqa cür olardı...
Ali məktəblərdən birinə daxil oldum. Elə ilk gündən qrupumuzdakı bir oğlanın mənə xüsusi rəğbəti olduğunu hiss etdim.
Bir müddət sonra mənim də ürəyimdə ona qarşı hansısa hisslərin baş qaldırdığını hiss etdim. Beləcə, yavaş-yavaş bir-birimizə qarşı olan bu hissin sevgi olduğunu anladıq və bir-birimizi sona qədər sevəcəyimizə söz verdik. Həmin oğlan rayondan gəlmişdi. 7 bacı-qardaş idilər. Ailəsi çox kasıb idi, atası fəhləlik etməklə ailəsini dolandırırdı. Oğlan özü də gecələr qarovulçu işləyirdi ki, kirayə qaldığı evin pulunu ödəsin.
Beləcə, ali məktəbi bitirdik, o rayona dönməli oldu, amma tezliklə gəlib məni atamdan istəyəcəyinə söz verdi. Amma o rayona getdikdən sonra atam məni evimizə gələn saysız-hesabsız elçilər geri göndərdiyimi görüb bunun səbəbini soruşdu. Məcbur olub o oğlan haqqında atamla danışdım. Çox əsəbləşdi, əsdi-gurladı. "Mənim kasıba verəcəyim qızım yoxdur, səni uzaq rayona göndərmək üçünmü böyütdük" deyib onu birdəfəlik ağlımdan çıxarmağımı tapşırdı. Məni zorla imkanlı bir ailənin oğluna nişanladılar.
Sevdiyimə gizlicə zəng etdim, tezliklə məni zorla ərə verəcəcklərini söylədim, "Gəl məni qaçır" deyə yalvardım. Taleyin oyununa baxın ki, həmin vaxt anası ağır xəstələndi. Sevdiyimi çox gözlədim, amma gəlib çıxmadı. Və onun anası rəhmətə gedən ərəfədə mənim toyum oldu...
Yeni evliliyimdə heç nəyə ehtiyacım yoxdur, təkcə sevgidən başqa... Həyat yoldaşım çox yaxşı insandır, artıq 1 qızımız da var. Əvvəllər düşünürdüm ki, bəlkə zamanla həyat yoldaşımı sevə bilərəm, amma ürəyim sözümə baxmır. Mən hələ də ilk sevgimi unuda bilmirəm.
Bir neçə ay öncə tələbə yoldaşlarımızla görüş təşkil edilmişdi. Onu görə bilmək ümidilə mən də görüşə getdim... və onu gördüm. Artıq o da ailə qurub, 2 övladı var. Amma buna baxmayaraq, o da məni unutmayıbmış, baxışları bunu açıq-aydın deyirdi. Neçə ildi Bakıda kirayədə yaşayırmış, tikintidə fəhlə işləyirmiş.
Həmin görüşdən sonra bir neçə dəfə görüşdük. Münasibətlərimiz əl-ələ tutaraq bir-birimizin gözünə baxmaqdan o yana getmirdi. Amma bir gün... Unutduq, hamını unutduq, hər şeyi unutduq... Günah etdik... Səhv etdiyimizi bilsək də, özümüzə, nəfsimizə, sevgimizə əngəl ola bilmədik.
Artq bir müddətdir görüşmürük. Ancaq bir-birimizdən soyuduğumuz üçün deyil, yenə də günah işlədəcəyimizdən, sevgimizin bizi yanlış yola salacağından qorxuruq. Edə biləcəklərimizin nəticəsindən qorxuruq...
Sonumuzun necə olacağını bilmirəm, gələcəyim mənim üçün böyük bir sual işarəsidir...
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR