Vaxtilə padşahlardan biri şəhəri gəzməyə çıxmışdı. Tanınmamaq üçün paltarını dəyişdirmiş, yanına da bir köləsini almışdı. Xalqın öz rəhbərliyi haqqında nələr düşündüyünü öyrənmək istəmişdi.
Mövsüm qış idi. Soyuq hər yeri sanki dondurmuşdu.
Yolu bir məscidə düşdü.
İki yoxsul bir küncdə titrəyərək otururdu. Gedəcək başqa yerləri yox idi.
Onların nə danışdıqlarıyla maraqlanan padşah yoxsulların yanına getdi .
Kasıblardan zarafatcıl olanı soyuqdan şikayət edirdi:
- Sabah cənnətə getdiyimizdə bizim padşahı oraya qoymayacağam! Cənnətin divarına yaxınlaşdığını görsəm, ayaqqabımı çıxarıb başına vuracağam.
O biri maraqla soruşdu:
- Onu nə üçün cənnətə qoymayacaqsan?
- Biz burada soyuqdan donarkən o sarayında kef sürsün. Bizim halımızdan xəbərdar olmasın. Sonra da qalxıb cənnətdə mənə qonşu olsun. Mən elə qonşunu istəmirəm, a qardaş, dedi.
Gülüşdülər.
Padşah köləsinə:
- Bu məscidi və adamları unutma! dedi.
Saraya dönüncə məscidə adamlarını göndərdi. İki kasıbı alıb saraya gətirdilər.
Yazıqlar başımıza nələr gələcək deyə qorxuyla gözləyərkən onları bəzəkli bir otağa yerləşdirdilər.
- Burada yeyib- içib yatıb, padşahımıza dua edəcəksiniz. Cənnətdə sizə qonşu olmasına qarşı çıxmıyacaqsınız, dedilər.
Padşah nə yaxşı ürəkli imiş, elə deyilmi? Peyğəmbərimiz yoxsula kömək edənləri belə tərifləmişdir:
"Bir mömini dünya dərdlərindən qurtaranı, Allah axirət dərdlərindən qurtarar."
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR