Evləndiyindən bəri evində qalan atası üstündə arvadıyla daim mübahisə edirdi. Arvadı atasını istəmir və onun evdə bir "artıq" olduğunu düşünürdü. Müzakirələr bəzən inanılmaz dərəcədə böyüyürdü. Bir gün yenə bu məsələ üstündə dava düşdükdə; həyat yoldaşı, "Ya mən gedərəm, ya da atan bu evdə qalmayacaq!", dedi... Arvadını itirməyi gözə ala bilməzdi. Onu sevirdi.
Atası üstündə çıxan mübahisələr xaricində xoşbəxt bir ailəsi, sevdiyi və özünü sevən bir yoldaşı və bir də uşaqları vardı. Həyat yoldaşı üçün çox mübarizə etmişdi evliliyi əsnasında. Ailəsini razı salmaq üçün çox problemlərlə qarşılaşmışdı. Hələ də onu dəlicəsinə sevirdi.
Çarəsizlik içərisində nə edəcəyini düşündü və axırda bir həll yolu tapdı. İllər əvvəl ovçuluq marağı üçün özü üçün tikdirtdiyi daxma tipli dağ evinə aparacaqdı atasını. Həftədə bir bir dəfə yanına gedəcək və ehtiyacı nəysə, qarşılayacaq, beləliklə yoldaşıyla da bu cür problemlər yaşamayacaqdı.
Atasına lazım olacaq bütün əşyaları hazırladıqdan sonra yataq şəraitində olan atasını yatağından qaldırdı və avtomobilə apardı. Oğlu Nihad, "Ata, mən də səninlə gəlmək istəyirəm", deyə təkid etdiyi üçün onu da götürdü və birlikdə yola qoyuldular.
Qışın tam ortaları idi və qorxunc, şaxtalı bir soyuq var idi. Qar çox olduğu üçün yolu çətin seçirdilər. Balaca Nihad davamlı olaraq atasına "Ata hara gedirik?", deyə sual verir, amma cavab ala bilmirdi. Digər tərəfdən; hara aparıldığını anlayan yaşlı adam gizli-gizli gözyaşı tökür, amma, oğluna və nəvəsinə bildirməməyə çalışırdı.
Saatlarca getdikləri çətin yoldan sonra dağ evinə çatdılar. Nə zamandır buralara gəlməmişdi. Dağ evi artıq çürüməyə başlamışdı. O, komanın bir küncünü təmizlədi, hazırladı və avtomobildən gətirdiyi yatağı oraya sərdi. Sonra digər əşyaları daşıdı. Ən sonda da atasını kürəyinə alaraq yatağa yerləşdirdi.
Şaxta, sanki evin içində hiss edilirdi. Daxmanın içində fırtına vardı sanki. Çarəsizlik içində yaşlı atasına baxdı. İndidən üşüməyə başlamışdı. "Sabah yenə gələr, bir yorğan və bir neçə ədyal gətirərəm", deyə düşündü.
Elə kədərliydi ki, dünya başına yıxılırdı sanki. O, bu duyğular içindəykən yaşlı atasının ürəyinə sanki bir bıçaq batmışdı. İllərcə əmək verdiyi oğlu tərəfindən bir daxmaya tərk edilirdi. İçi yanırdı, amma bildirməməyə çalışırdı. Balaca Nihad isə olanlara heç bir məna verə bilmirdi. Çox sevdiyi babasından ayrılacaq olmanın vermiş olduğu kədər ilə olanları seyr edirdi.
Artıq getmə zamanı idi. Atasının yatağına əyildi, yanaqlarını və əllərini dəfələrlə öpdü. Məni bağışla deyər kimi qucaqladı yaşlı atasını. Artıq ikisi də özünə hakim ola bilmir və hıçqıra-hıçqıra ağlayırdı. "Buna məcburam", deyər kimi atasının üzünə baxdı və Nihadın əlindən tutub komanı tərk etdi. Avtomobilə mindilər.
Nihad avtomobilə minməmiş ağlamaya başladı, səbəb isə babasını o soyuqda buraxmaları idi. Atasına dəfələrlə etiraz etdi, "babam üşüyür axı ata, gedək gətirək", dedi. Verəcək heç bir cavab tapa bilmirdi, "anan belə istəyir", deyə bilmirdi.
Nihad: "Ata, sən qocalanda mən də səni buraya gətirəcəyəm?", deyə soruşanda sanki dünya başına yıxıldı. Avtomobili geriyə sürdü, dayandı. Komaya çatdığında "Məni bağışla, ata", deyərək atasının boynuna atıldı. Ata-oğul möhkəm-möhkəm qucaqlaşıb uşaqlar kimi hıçqıra-hıçqıra ağlayırdılar.
Oğlu: "Ata, məni bağışla! Sənə bunu etdiyim üçün məni bağışla!", deyirdi. Atası: "Geri gələcəyini bilirdim balam. Mən atamı dağ başına atmamışdım ki, sən də məni atasan. Məni bu dağda buraxa bilməyəcəyini çox yaxşı bilirdim".
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR