Əziz xanımlar,həyatda heç kimə etmədiyim etirafı ilk dəfə sizlərə edirəm...
Valideyinlərimin məsləhəti ilə sevmədiyim bir şəxslə nişanlandım.Beləliklə,nişanlı günlərim başladı.Hər dəfə nişanlım bizə gələndə nədənsə, mən onunla oturmaq istəmirdim.Çünki ona qarşı heç bir şey hiss etmirdim.
Bir gün nişanlım bizə gəldi və atamdan icazə alıb məni gəzməyə apardı.O,məni tanımaq üçün suallar verirdi. Mən isə qısa cavablar verərək onunla danışmaqdan boyun qaçırırdım.Danışarkən belə heç onun üzünə baxmırdım.Beləliklə, günlər keçdi, toy günümüz gəldi çatdı.Mən isə hələ də onu sevmirdim , sadəcə olaraq hörmət edirdim.
Toy günümüz idi, hamı deyib- gülürdü ,şənlənirdi,mən isə sevmədiyim bir şəxslə bir ömür boyu yaşayacağım üçün sevinə bilmirdim.
O bəy,mən isə gəlinlik kürsüsündə əyləşdik.Birdən o, mənim əlimi ovcuna alıb bərk sıxdı, sanki nə isə demək istəyirdi.Elə o an ilk dəfə onun gözlərinə baxdım.Sanki ətrafa bir sükut çökdü.Bayaqdan ətrafı bürümüş musiqi səsi kəsildi.Ürəyim tez-tez döyünməyə başladı.Bir neçə saniyə göz -gözə baxdıqdan sonra o, mənə dedi;"Bu gün çox gözəlsən,Dünyanın ən gözəl gəlinisən"
Qəlbimdə sanki bir fırtına qopdu,utandığımdan yanaqlarım qızardı,elə bil dilim tutulmuşdu, danışa bilmirdim.Həyəcandan tir-tir əsirdim.Elə o, an sevginin nə olduğunu bildim.
Artıq o gündən beş il yarım keçib ve yenə də həmin duyğularla sevirəm onu, çünki o, bu sevgiyə layiq insandır.
Allahım onu mənə yazdəğın üçün sənə ömür boyu minnətdaram!
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR