Genellikle yazarların yazdıkları ve yaşadıkları arasındaki boşluktan bahsederiz. Onlar yazarken yaşamayanlardan. Bugün size yazdığı gibi yaşamayan, ancak ölümünden sonra tanınan birinden bahsetmek istiyorum. Aslında, bir trajediden, mektubunda yazdığı sırada kaybedilen bir hayattan oğluna ...
Dün Nihan Kyan'ın "Çocukluk Cehennem" kitabına başladım. Kitabın özveri sayfası şöyledir: "Umarım bu kitap her okuyucuyu Alice Miller'a götürür." Ben de gitmeye karar verdim. Alice Miller 1923'te Polonya'da doğan bir Yahudi idi. Yanlış zamanda, bir Yahudi olarak doğmak için yanlış yerde. Çocukken ailesiyle birlikte Piotrkov kampına getirildi. Burada fiziksel ve cinsel istismara maruz kalıyor. Babası bu kampta ölür. Anne ve kız kardeşi ile kamptan kaçar. İsmini değiştirdi ve İsviçre'de yaşamaya ve Basel Üniversitesi'nde okumaya başladı. 1949'da Andreas Miller ile evlendi. 24 yıldır onunla evli. Psikanaliz, pedagoji, çocuk psikolojisi üzerine uzmanlaşmıştır. Ve bir kitapla şöhreti tüm dünyaya yayıldı - "Yetenekli Bir Çocuğun Draması". Çocuk psikolojisi, ebeveyn etkisi ve ebeveyn-çocuk ilişkilerinin en iyi açıklamasıydı. İnsanların ideal olduğunu düşündüğü Miller ne tür bir anne idi?
Bu sorunun cevabı, Miller 2010'da 87 yaşında öldükten sonra onun gibi bir psikanalist olan oğlu Martin Miller tarafından verildi. Bir kitapla - "Yetenekli Bir Çocuğun GERÇEK Draması". Çocukken Alice, Gestapo'da gördüğü şiddete hiç maruz kalmadı. Ona şantaj yapan ve onu sevmeyen bir adamla evliydi. Kocası ondan korkuyordu, aşağılandı ve durmadan ezildi. Kocası ve ona işkence eden asker arasında bir paralel çizdi. Kocası kızarken, öfkesini oğulları Martin'e çevirdi. Martin hakarete uğradı, dövüldü ve ... cinsel tacize uğradı. Çocuğun zihni önce gelenleri kabul etti. Sevgili annesini kurtarıyordu. Babası ona annesine zarar vereceğini söyledi. Ama sonra tüm bunlar annesinin önünde olmaya başladı. Tüm dünyaya nasıl ebeveyn olunacağını öğreten kadın, oğlunu babasının kollarından çıkarmak için parmağını bile hareket ettirmedi.
Ergenlik çağında Martin, boğulmak üzere bir rehabilitasyon merkezine gönderildi. Martin daha sonra annesinin kendisi ve terapisti arasında bir grup sohbet aldığını öğrendi. Ayrıca beklediği yardımın asla annesinden gelmeyeceğini de kabul etti. Martin hayatını aldı. Annesi onun gibi bir psikanalist olmasını istedi. Fakat Martin öğretmen oldu. O evlendi. Psikoloji okumaya karar verdi. Annesi onun bir eğitim almasını istemedi, ondan öğrenmesini istedi. Ama Martin bunu açıkça reddetti. Ondan öğrenmek onun kölesi olmak demekti.
Alice Miller 87 yaşındaydı. Kanserdi. Kimsenin elinde olmak istemiyordu. İntihar etmeye karar verdi. Tıpkı Freud gibi ... Oğlunu aradı. Çok kısaca şöyle dediler: "Öğlen öleceğim. Hoşçakal demeye çağırdım. Size ve eşinize Manuella'ya harika bir hayat diliyorum. Şimdi başkalarını aramalıyım."
Alice Miller ayrıca oğlunu mirastan mahrum etti. Sonra Martin dünyaya Alice Miller efsanesinin gerçeğini anlatmaya karar verdi. Annesinin ölmesini bekliyordu çünkü ordusuyla ona savaş ilan etmesini istemiyordu. Dediği gibi, içerideki çocuk küçük bir adalet istiyordu. Annesi gibi olmak istemiyordu. Travmasını çocuklarına aktarmak istemedi. Kendi gerçeğiyle yüzleşmek istedi. Kitap İngiltere, Fransa ve ABD'deki yayıncılar tarafından kabul edilmedi. Nedeni açıktı - Alice Miller'ın kitaplarının satışının düşeceğinden korkuyorlardı. Sonunda, Alman yayıncı kabul etti ve dünya Değirmencilerin gerçeğiyle tanıştı.
Martin Miller her zaman şöyle yazar: "Yazdığım şey annem Alice Miller'la ilgiliydi. Yazdığı şeyle ilgili değil. Hiçbir teorisine karşı değilim. Annem için çok acı çektim. Ama yazdığı gibi, teorileri beni ölümden kurtardı. Hayatımın ironisi oldu."
Ne trajik bir ikilem ...
Alice Miller'ı suçlayabilir miyiz? Çocukların dünyasını bu kadar mükemmel bir şekilde açan bir kadının, oğlunun acılarına kör bir göz çevirdiği nasıl açıklanabilir? Miller, kendisi ve oğlunun çektiği acı arasında kaybolan bir hayattı. Dünyanın en korkunç rejimi olan Gestapo hayatta kalamadı. Ölüler öldü. Geri kalan ...
Martin, yıllarca yaşadıklarının, annesinin yaşadıklarından daha kötü olmadığını ikna etti. Kurbanların çocukları yıllardır bu psikoloji ile her şeye katlandılar. Aslında sadece kurbanlar değil, çocukları ve ikinci nesil de kurbanlardı.
Arzu Mammadova
HABER BANTI
