Bu bizim hekayədir...
Bir payız günü tanış olduq səninlə. Sən də tənha idin, mən də. Sən də tərk edilmişdin, mən də. Sənin də bağlanmamış mövzuların, bitməmiş hekayələrin var idi, mənim də. Səni gördüm, gözlərinə baxdım uzun-uzun. Sən də mənə baxdın kədərli baxışlarla. O gözlərdə acı var idi, həsrət var idi. Hava da bizə uyğun idi sanki. Sakit və narın yağış yağırdı. Yarpaqlar yerə düşürdü yavaş-yavaş. Addımlar xəzəlin üstə sanki həzin bir musiqi səsləndirirdi. Ətrafda heç kim yox idi, sən və mən idik.
Yaxınlaşdıq bir-bir-birimizə. Ürəyi sözlə dolu, gözləri yaşla dolu, kədərlə dolu idi ikimizin də. Yaxınlaşdıq və sarıldıq bir-birimizə. Ağladıq... Çünki isti bir nəfəsə ehtiyacımız var idi. Başını çiyinə qoyub hönkür-hönkür ağlamağa ehtiyacımız var idi. Dərdimizi anlayana ehtiyacımız var idi. İllərlə qəlbimizdə yığılıb qalanları, göz yaşlarımızla söyləməyə ehtiyacımız var idi. İllərin həsrəti, illərin sevgi və qayğısına ehtiyacımız varidi çünki. Dərdimiz sevgi, sevilmək, isti yuva, mehriban ailə idi çünki.
İllər öncə ikimiz də tərk edildik. İsti yuvadan, sevgidən qayğıdan məhrum edildik çünki. Bu qapı ağzına buraxıldıq. İllərlə pəncərə önündə oturub, gözümüz bu qapıda qaldı. Görən nə zaman ardımca gəlib, məni geri aparacaqlar deyərək. Amma illər ötdü, nə gələn oldu, nə gedən. Artıq böyüdük. O gözü yaşlı qalan uşaqlar deyilik artıq. Həyata atıldıq artıq.
Budur illər öncə tərk edilən qapının önündəyik. Artıq öz ayaqlarımızın üzərində duran vaxta gəlib çatdıq. Bura qədər idi sığıntı olmaq, gözü yaşlı qalmaq. Artıq özümüz öz ayaqlarımızın üzərində durmalı və həyatın bütün zərbələrinə qarşı dözümlü olmalıyıq. Çünki, bizim sevincimizə sevinən bir ailəmiz yoxdur, başımıza sığal çəkən bir atamız yoxdur, bizi bərk-bərk bağrına basan bir anamız yoxdur. Çünki biz ailəsi tərəfindən tərk edilən bir "uşaqlar evində" böyüyən gənclərik. Qalx ayağa artıq, əlimdən tut, həyat bizi gözləyir...
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR