Bir şeye odaklanmak bizim için daha zordur ve çoğu insan bunun için teknolojiyi suçlar. Aslında, İnternet tarayıcısında 20 açık pencere kaldıysa, dikkat edilmesi gereken bir şey yoktur. Ancak birileri sosyal ağları ve eğlence sitelerini kapatıp İnternet'in kullanılamadığı bir yere gitse bile, eskisi gibi konsantre olamadığını görecektir.
İçgüdüsel dikkat dağıtıcı unsurları iki kategoriye ayırmamız doğaldır: Birincisi çekici olanı ifade eder. Yani, çok zor bir yaratıcı çalışma ile uğraşıyorsanız, Facebook'ta birkaç dakika geçirme veya arkadaşlarınızla bir yerde eğlenme fikri sizin için daha çekici olacaktır. İkinci kategori girişim dışındadır: örneğin, iş arkadaşlarınız sorular sorar, e-postalar ve diğer mektupları alırsınız ya da vatsap'tan bir mesaj alırsınız ve cevaplamanız gerekir, ya da çalışan biri size çekiçle vurur.
Soruna çekicilik ve dış müdahale açısından baktığımızda, bunu dışarıdan bir şey olarak görüyoruz. Bu yüzden çözümü dikkat dağıtıcı yerleri kapatmak, kulağımıza pamuk koymak, bizi rahatsız edenleri dışarı atmak ve dağlara kaçmak gibi şeylerde görüyoruz. Peki, yapsak bile neden konsantre olamıyoruz? Gerçek suçlu, dış tahriş edici değil, daha önemli olana odaklanmaktan kaçınmaktır. Yani çağrı doğrudan beynimizden geliyor.
Bu sorunun en doğru teşhisi Alman filozof Friedrich Nietzsche tarafından konuldu. Bizi rahatsız etmek için bir bahane arayanların biz olduğumuzu kaydetti. Bu şekilde, gerçek ve gerekli bir sorudan kaçınmak için sürekli düşünme sürecindeyiz - örneğin, hayatlarımızı herhangi bir anlamla dolduruyor mu?
İnsanlar tweet atıyor, beğeniyor ve öfkeli Facebook tartışmalarına karışıyor çünkü Nietzsche'nin dediği gibi, "Birisi kulağımıza bir şeyler fısıldadığında sessizlik içinde yalnız kalmaktan korkuyoruz." Daha da kötüsü, daha verimli görünen bir şey bile bizi daha önemli bir şeyden uzaklaştırabilir. Nietzsche şöyle yazdı: "Kendimize böyle günlük bir çalışmaya coşkuyla ve gayretle hayatımız için gerçekten gerekli olmadığını veriyoruz." Herkes acelesi var. Çünkü herkes kendinden kaçıyor. "
Öyleyse neden bizim için gerçekten önemli olan konulara odaklanmaktan kaçınıyoruz? Psikologlar tarafından yapılan açıklamalardan biri, aslında kişisel seçimler yapmak ve önemli olmak istiyoruz. Sonuç olarak, emredilmiş olsak bile, doğru olanı yapmaktan kaçınırız. Örneğin, sabah iş planı yapmak veya makale yazmak için önceden bir hedef belirledik. Ancak o zaman geldiğinde, emri veren iç denetleyiciye karşı isyan edersiniz ve çalışmak yerine Facebook'ta ana sayfayı çevirirsiniz.
Tebrikler, sen gerçek bir isyancısın. Ancak maalesef, hedeflerinize ulaşmanızı engelliyorsunuz.
Farid Abdullah
HABER BANTI
