"Bu dünyada nə qədər ki, insan mövcud olacaq, o qədər də mübarizə və çarpışma olacaqdır. Bizim bu kövrək dünyamız həmişə təhdid altındadır. Bəs, zamanı deyilmidir ki, biz özümüz-özümüzə sual verək. Sual verək ki, niyə bu münaqişələr var və niyə münasibətlərimiz münaqişələrlə başa çatır? Biz necə yaxşı birinə çevrilək və aqressiyalarımızı unudaq?
Mən düşünürəm ki. bizi bunu üçün lap əvvəldən - uşaqlardan başlamalıyıq. Onlar tezliklə bizim planeti idarə etməyə başlayacaqlar və onlar artıq özləri sevgi və ya zorakılıqla yaşayacaqlarına qərar verməli olacaqlar.
Mən indi xatırlayıram ki, bizi idarə edənlərin hər hansı bir müdriklikdən və Tanrı verən istedadan məhrum olduğunu anlayanda necə şoka düşmüşdüm. Onlar da eyni bizim kimi zəifliklərə və ehtiraslara malikdirlər, lakin bir fərqimiz var: Onların əlində hakimiyyət var. Niyə bu insanlar belə pis qərarlar qəbul edirlər? Ola bilməz ki, onlar təbiətən bu qədər zalım olsunlar.Mən belə düşünmürəm. Uşaq doğularkən nə pis , nə də yaxşı olur. Bəs onun saf, mərhəmətli və ya tənha canavar olmasına kim qərar verir? Biz. Biz valideynlər onlara sevginin nə olduğunu göstərməliyik. Ya da əksinə ona arzu olunmayanı təlqin etməliyik (edirik).Bir gün mən bir keşişin həyat yoldaşı ilə görüşdüm. O mənə söylədi ki, dünyaya ilk körpəsini gətirən zaman bu qədər geniş tətbiq olunmasına baxmayaraq fiziki cəzalar ilə tərbiyə üsuluna inanmayıb. Lakin oğlunun 4 yaşı olanda elə bir hərəkət edib ki, ana onu cəzalandırmaqdan özünü saxlaya bilməyib. Ona göstəriş verib ki, həyətə gedib çubuq tapsın ki, onu cəzalandırsın. Balaca oğlan uzun müddət qayıtmayıb, nəhayət göz yaşları içində geri dönərkən əlində daş olub. Daşı anasına göstərərək: "Ana, mən çubuq tapa bilmədim, amma al bu daşı mənə at" - deyə ağlayıb.O an anaya məhz bu aydın olub. Uşağın baxış bucağından məsələyə baxmaq imkanı ona nəsib olub. Ana anlayıb ki, əgər biz öz övladımızın ağrı duymasını istəyiriksə nə fərqi var bunu nə ilə edirik. Ya çubuqla, ya daşla...Ana uşağına dizinin üstünə alaraq ağlayıb. Elə orada ikisi də ağlayaraq daşı xatırə olaraq mətbəxin bir küncünə qoyublar. Nəticə isə budur: Zorakılıq çıxış yolu deyildir.Elə bu an siz sual edə bilərsiniz ki, necə yəni biz uşaqları cəzalandırmaqdan vaz keçərək yeni bir Homo Sapiens yarada biləcəyik və müharibələr dayanacaq? Əlbətdə ki, yox. Yalnız uşaq yazarları belə bir utopiyaya inanarlar. Bu bədbəxt dünya çoxlu islahatlara və dəyişikliklərə ehtiyac duyur.Axı, bizim uşaqlar televiziya kanallarından dünyanı izləyirlər. Bu verlişilərdən onlar yalnız bu nəticəni çıxarırlar: Problemlərin həll yolu yalnız zorakılıqdan keçir. Elə bu gün biz öz evimizdə onlara başqa bir yolun mövcudluğunu da söyləyə bilərik. Bu bizim dünya üçün də atdığımız gözəl bir addım ola bilər.Bizim hamımızın mətbəxdə daşa ehtiyacımız var. Məhz o daş bizə zorakılığın çıxış yolu olmadığını daim xatırlada bilər."Astrid Lindqrenin məşhur çıxışı.
Tərcümə: Ülviyyə Tahir.