"Kanı yerde kalmamalı. Beni götürün kanım yerlerde kalmasın, Ermenilerden intikam alım. "
Bu, kalbi kırık ve göğsünde bir dağ olan bir annenin ağlaması, düşmandan intikam alma çağrısı. Bu her şehitin annesinin, şehitin ebeveyni rüyasıdır.
Rashad eski zamanlardan beri şanslı değildi. Babasının çocukken bakımından yoksun bırakılan Sevda, amcası Sevda ile amcasının bakımı altında sığındı. Herkes bunu doğduğu ve büyüdüğü Bilasuvar'daki Ashagi Jurali köyünde biliyordu.
İlk günden beri hayatına gülmese de Rashad çelik gibi daha güçlüydü. Pamuk tarlalarında kan ve ter olarak çalışan annesi, ona anavatanın sevgisini, toprak sevgisini aşıladı.
Annesi ve amcaları, altı yıl önce bir memurun üniforması giydiğinde gurur duyuyordu. Kıdemli teğmen Rashad Mahmudov 28 yaşında olmasına rağmen hala bekardı. Annesi, akrabalarını evlenmek için acele etti. Hala dört yıl önce inşa etmeye başladığı bir ev inşa ediyordu.
Bu yıl 12-13 Temmuz gecesi, Tovuz bölgesi Aghdam köyünde Ermeni silahlı kuvvetleri tarafından yapılan provokasyonu önlerken, genç bir subay Rashad Mahmudov Şehit Zirvesi'ne yükseldi. Doğduğu toprak şehitini kucakladı. Sonsuzluk ...