Namazda dükanın hesabını edən təcir
Bir gün məsciddə camaatla işa namazı qılınırmış. İmam-camaat namazın sonuna yaxın səcdədən qalxanda rükətlərin sayında şəkkə düşür.
Nə qədər fikirləşirsə, bir qərara gələ bilmir ki, namazın üçüncü rükətindədir ya dördüncü rükətində. (Adətən, imama iqtida edənlərdən biri onun şəkkə düşdüyünü hiss edəndə işarə verir. Məsələn, əgər növbəti rükətə keçmək lazımdırsa, “Allahü əkbər” və ya “Bihovlillahi və qüvvətihi əqumu və əqud” deyir. Yox, əgər təşəhhüd və salam deyib namazı bıtırmək lazımdırsa, təşəhhüdün başlanğıcında deyilməsi müstəhəb olan “Əlhəmdü lillah” kəlməsini söyləyir. İmam-camaat bu sözləri eşidəndə başa düşür ki, neçənci rükətdədir və nə etmək lazımdır).
İmamın arxasında durub namaz qılanlardan heç biri ona işarə vermir. O da əlacsız qalıb namazı bitirir, sonra arxaya dönüb soruşur: “Siz fikir vermədiniz, namazın rükətlərinin sayı düz oldu ya olmadı? Üç rükət qıldıq ya dörd rükət?”
İqtida edənlərdən heç biri dillənmir. Çünki hamının fikri namazda yox, başqa yerdə idi. Bu zaman ilk cərgədə duran tacirlərdən biri deyir: “Bu gün namazı lazım olduğundan az qıldıq, dörd rükət qılmadıq”. İmam-camaat soruşur: “Sən haradan bilirsən ki, az qılmışıq?” Tacir cavab verir: “Hər gün işa namazını qlılb qurtarana kimi beynimdə dükanın o günlük haqq-hesabını etməyə macal tapıram. Amma bu gün hesabım yarımçıq qaldı, axıra çatmamış namaz bitdi. Ona görə dəqiq bilirəm ki, bu gün namazı həmişəkindən tez bitirmişik”.
Bəhlul Danəndə əsil namaz qılanları necə tanıdı?
Ramazan günlərinin birində Harun ər-Rəşid Bəhlul Danəndəni çağırıb deyir: “Mən Ramazan günlərində hər axşam iftar süfrələri təşkil edirəm. Bir gün vəzir-vəkilləri və saray əyanlarını, bir gün ordu başçılarını, bir gün də tacirləri iftara çağırmışam. Amma bu gün istəyirəm ki, əsil möminlərə iftar verim. Sən bu axşam məğrib namazı vaxtı məscidə get, hamıya elan et ki, mən ordakıları iftar süfrəsinə dəvət edirəm. Namaz bitən kimi hamını yığıb özünlə birlikdə məclis olan yerə gəl. Amma yalnız namaz qılan adamları gətir, ibadətsiz adam orada olmasın”.
Bəhlul Danəndə deyilən vaxt iftar verilən yerə gəlir. Amma özü ilə cəmi beş adam gətirmişdi. Xəbəri Harun ər-Rəşidə çatdırırlar. Xəlifə Bəhlulu çağırıb qəzəblə soruşur: “Mən sənə demədimmi ki, məscidə gedib bütün namaz qılanları özünlə birlikdə iftara gətirəsən?” Bəhlul cavab verir: “Bəli, demişdin”. Harun soruşur: “Axşam namazı vaxtı məsciddə nə qədər adam vardı?” Bəhlul: “Beş yüz nəfərdən artıq adam olardı”. Harun qəzəblə bağırır: “Bəs niyə cəmi beş nəfər gətirmisən?” Bəhlul tövrünü pozmadan cavab verir: “Sən dedin ki, yalnız namaz qılan adamları özümlə gətirim. Mən namaz bitən kimi məscidin qapısında durub, çıxmaq istəyənlərdən soruşdum ki, bu gün namazda imam hansı surəni oxudu? Yalnız beş nəfər düzgün cavab verə bildi. Qalanların fikri namazda yox, başqa yerdə idi. Sənin iftar süfrənə cəmi beş nəfərin uyğun gəldiyini görüb, yalnız onları gətirdim”.
Mənbə:Milli.Az