Məhəmmədhüseyn Şəhriyar
İki bölmüş məni hicran, iki dünya kimiyəm,
Yarı getmişsə yarımla, yarı qalmış məndə.
Cavanı aycamal eşqilə qoşulmuşdur ona,
Məni bivaxt qocaltmış qarı qalmış məndə.
Yaşılı öylə aparmış ki, özüylə o nigar,
Nə baxım güzgüyə, ancaq sarı qalmış məndə.
Aparıb gül-çiçəyi, baxmalı bir mənzərə yox,
Uca hicran dağıyam ki, qarı qalmış məndə.
O zərif çiyninə qonmuşdu göyərçin ruhum,
Hicranın bayquşu qalmış, sarı qalmış məndə.
Aparıbdır balımı, qorxulu, pünhan vüsalın,
Sızlaşır boş pətək içrə, arı qalmış məndə.
Hər nəyim vardısa əldən gedib, artıq nə deyim,
Nə şikayət ki, bu röya varı qalmış məndə.
Od-alov saçdı məhəbbət, yığışıb getdi o yar,
Bu yamaq cisminə baxma, nan qalmış məndə.
Aparıbdır dodağında o şirin şərqiləri,
Bu sınıq könlümə bənzər tarı qalmış məndə.
Bağını dərmiş, aparmış bu yazıq Şəhriyarın,
Acıdır, yığmayıb, həsrət barı qalmış məndə...