Əlimdəki silaha çevrilir yazdığım şeirlərim
Sevgi şeirlərini sıxışdırıb gizlədirəm çəkməcələrdə
İtib qarışıram sonsuzluğun çarəsizliyində
Görəsən xoşbəxtliyim kimin əllərində?
Yazdığım musiqilər əvəz eləmir kitab qoxusunu
Gözlərim hər gün çəkir kədər kinosunu
Baş rolda kimsəsiz üç kölgə
Bir şairin dağınıq saçları
Bəs sən Bakı, sən niyə bu qədər kədərlisən bu gün?
Kimsə olmur hərdən, kimsəsizəm əvvəldən
Tənhalıq getdikcə qaranlıqlaşdırır,
İşıqsız qalıq işıqlar
Səpələnir ətrafa bədənindən qopmuş ətdən oyuncaqlar
Yalnızlıq çox qaranlıq bir yerdir
Allahsızlığın verdiyi əzabda
Neçə il ağrılarla yaşadım
Bilirəm sızıldıyaraq nədir kömək istəmək rütubətli divarlardan
Nədir otağın adını dəyişib qoymaq, "Yalqızıstan"
Sonda Tanrıdan əfv dilənmək
Baxışlarda torpaq olmaq
Və ölənə kimi özünə gələ bilməmək
İçindəki şairləri susdurub, dinməmək
Bir qadının soruşması ki, "ruhdaşım, necəsən?"
Mən deyirəm yaxşıyam, amma sən inanma sevgili...
Əli Xəyyam ("Bulud Bağçaları" kitabından)