Sevgi öpüşlər deyilmiş,
Toxunmadan sevmək varmış.
Hisslərini pıçıltıyla
Vərəqlərə, güzgülərə,
İnsanlardan gizlədərək
Qaranlığa, gecələrə demək varmış.
Lap uzaqdan xəyalları sındıraraq
Oxşamaqmış sevdiyinin tellərini.
Sevmək varmış səni məndən aralayan,
Şəkillərlə ovunmağa məhkum edən,
Bu məhbusluq yellərini.
Hər keçəndə yaxınımdan
Gizli-gizli qondurmaqmış busələri
Mənim olan “ağ” kölgənə.
Gülüşünə sevinməkmiş,
Kədərinə silmək imiş
Yanağını cızıb keçən göz yaşını.
Yarmaq imiş qarşılıqsız məhəbbətin
Köz daşını.
Cavab yoxdur...
Susur güzgü, susur kağız, susur otaq.
Ülgüc,
Damar,
Qanlı yataq.
...Xəyalının əllərindən bərk –bərk tutub
Atmaq imiş ölən ruhu eşq oduna,
Son qoyaraq illər boyu
Sınıq qəlbdə gəzdirdiyim
Bu oyuna.
Elə bu da sevmək imiş...
Nərmin Nöqtə