Bir rəsm qarşısında...
Həzin bir çöhrə, bayğın bir nəzər, suzişli bir mənzər.
Geniş bir cəbhə, ülvi bir zəka, düşgüncə bir sima.
Əvət, düşgüncə bir sima; fəqət pək nazlı, pək dilbər...
Mənim ən sevdiyim bir lövhə, bir təsviri-pürməna,
O dalğın gözlərə baxdıqca ruhum eylər istela,
O gözlər hər baxışda fikrə yüz min rəmz edər ima.
O lahuti baxışlar çox dərin, çox heyrətəfzadır.
Nə hikmətlər arar bilməm ki əlvahi-təbiətdən?
O solğun çöhrədə bir nuri-səfvət var ki, çox nadir...
O, məncə, mürtəsəm bir lövhədir rəngi-həqiqətdən.
Məhəbbət, ya səmimiyyət təcəssüm etsə aləmdə,
Təcəlli eylər ancaq böylə bir ruhi-mücəssəmdə.
Nə küskün bir nəzər, ya rəb? Nə məsumanə bir surət!
Nə düşgün bir sehr, ya rəb? Nə məzlumanə bir fitrət!
Gülərmi, bilməm ağlarmı? Bütün əczimlə heyranam,
Fəqət bir nazənin sima ki, təqdisə şitabanam.
Silinməz lövhi-qəlbimdən o nəqşi-nazənin, ölsəm;
Ona ruhumla, vicdanımla məftunam. Neçin?
Bilməm!
Bir zamanlar...
Bir zamanlar sənin pənbə kölgəndə
Pək bəxtiyar idim, nazlı dilbərim.
Hənuz bəxtiyarlıq duyulmaz məndə,
Yalnız gülümsərdi məhzun gözlərim.
Ayrılıq nə yaman dərd imiş, aman!
Sənsiz halım gündən-günə pərişan,
Vüslət dəmlərini anar də hər an,
İzlər yollarını yorğun gözlərim...
Sənsiz bütün duyğularım bunalmış,
Zehnim, fikrim durmuş, həp dona qalmış,
Uyqum çəkilmiş, könlümü qəm almış,
Yalnız arar səni vurğun gözlərim.
Hüseyn Cavid