Nədəndir heç bilmirəm
sağ cibimdən
unudulmuş uşaqlığım çıxır həmişə
yəni günəşə doyunca baxmağı
öyrənən balaca
Hamıdan gizlədiyim
sol cibimdə isə
utancaq qızcığazın
ilk sevgisi var
ilk kədərləri
ilk şeirləri
Əllərim də doludur xəyallarla
itkilərlə
bir yaz sabahında
öz doğma evimizdə
itirdiyim atamın gözləri
“heç zaman ayrılığa inanma”deyir
o gündən yadlaşan evimiz
ayrılığa inanmağı öyrədir mənə
amma nədənsə
indicə sağ əlimlə yazdığım şeir də
“ayrılığa inanma”deyir...
nədənsə...nədənsə...
Xatirə Sadıqova