Şair olan qəm də yeyir.
Ömrü keçir bu adətlə,
Uğurlu bir səadətlə.
Görən məni nədir deyir,
Saçlarına düşən bu dən?
Şair, nə tez qocaldın sən!
Dünən mənə öz əlində
Gül gətirən bir gəlin də,
Gözlərində min bir sual
Heykəl kimi dayandı lal
O bəxtəvər gözəlin də
Mən oxudum gözlərindən,
Şair, nə tez qocaldın sən!
Ovçuluğa meyl saldım,
Gecə-gündüz çöldə qaldım,
Dağ başından enib düzə
Bir ox kimi süzə-süzə
Neçə ceyran nişan aldım;
Cavab gəldi güllələrdən,
Şair, nə tez qocaldın sən!
Bəzən uca, bəzən asta,
Otur sazım min sim üstə,
Andı yalan, eşqi yalan,
Dostluğu da rüşvət olan,
Ürək yıxan bir iblis də
Üzəvari deyir hərdən:
Şair, nə tez qocaldın sən!
Saç ağardı, ancaq ürək
Alovludur əvvəlki tək
Saç ağardı, ancaq nə qəm.
Əlimdədir hələ qələm
Bilirəm ki, deməyəcək
Bir sevgilim, bir də Vətən:
Şair, nə tez qocaldın sən!