Bu gün işdən bir-iki saat tez çıxmağım üçün icazə almışdım. Səbəbi isə dostlarım idi. Aramızda sözləşmişdik ki, "Kubok" çay evinə gedib həm dincələk, həm də Çempionlar Liqasının final oyununu bərabər izləyək. Bəxtimdən müdir icazə almağımı da pis qarşılamamışdı. Hər şey əla və öz yerində idi. Qulaqcıqları qulağıma taxaraq cibimdən telefonumu çıxardım və könlüm istəyən musiqini seçib dinləməyə başladım. Hava da könüloxşayan idi. Yaxşı ki, işə gələndə bir paket ağ tum almışdım. Bir yandan musiqi, bir yandan tum - bir sözlə, öz aləmimdə idim. Metroya getmək üçün tini dönmək qərarına gəldim. Birdən gözüm camaat arasından mənə tərəf gələrək, kitabın arxa tərəfini oxumaqla məşğul olan bir sarışın qıza sataşdı. Qız o qədər maraqlı görünürdü ki, qulağımdan çıxan qulaqcıqlardan da bixəbər olmuşdum.
Birdən yadıma ani olaraq kəndəki vaxtlarım düşdü. Yadıma gəlir. Hər zaman anam bizi başına yığar və birlikdə seriala baxardıq. Bəlkə də onun bizi çağırmasına ehtiyac yox qalmırdı. Özümüz gəlib ətrafında oturardıq. İşimizin adı nə idi ki? Hə, bir dəfə filmdə belə bir səhnənin şahidi olmuşdum. Oğlan pilləkənləri qalxırdı, qız isə əlində olan kitablarla pilləkənlərdən aşağı düşürdü. Gözlənilmədən onlar bir-birinə dəydilər və qızın əlindən kitabları yerə düşdü. Oğlan: "Bağışlayın, üzr istəyirəm" deyərək yerə səpələnmiş kitabları yığır, qız isə "Eybi yox, olan işdir" deyib pərt olmuş vəziyyətdən çıxış yolu axtararaq səpələnmiş digər əşyaları yığırdı. Bu dəm onların gözləri bir-birinə dəyir və budur, eşq qığılcımları parıldayır. Arxasın da yəqin ki, bilirsiz. Nə isə. Mən də bu cür romantik bir səhnə qurmaq qərarına gəldim. Qızın başının qarışıq olduğundan istifadə edərək, ona yaxınlaşıb ehmalca çiynimi çiyninə toxundurdum və əlindəkilər yerə düşdü. Bəli, hər şey hazır idi. Amma nədənsə hər şey istədiyim kimi olmadı. Qız başını yuxarı qaldırıb mənə ağzımı açmağa imkan vermədən: "Kor oğlu kor, ayağının altına niyə baxmırsan? Öküz kimi adamın üstünə niyə şığıyırsan?" deyə çığırdı. Sözün düzü çox pərt oldum. Özümü itirmədən:
- Ay xanım, görmədim də. Bağışlayın. Üzr istəyirəm.
- Qanmaz, bağışlamağa heç nəyim yoxdur. -deyib əlindəkiləri toplayırdı ki, birdən rəngi daha da dəyişdi. Aman Allah, yekə sensorlu telefona oxşayan bir şeyi yerdən qaldırıb həm ona, həm mənə baxıb qışqırdı:
- Heyvan, neynədin? Ay da.
- Noldu ki, xanım?
- Canına azzar oldu. Aypədimin (iPad) ekranı xıncım-xıncım oldu. Ay Allah. Mən nə edəcəm indi? -deyib, ayağımdan dikdaban ayaqqabısı ilə bir təpik ilişdirdi. Ağlım başımdan çıxdı. Aypəd nə idi görəsən? Bəlkə dükandan almaq olar? Nə bilim, nə deyəcəkdim mən indi ona? Bəlkə bahalı şeydi, nə bilim, amma onu almağa da pulum çatmazdı. Onsuz da çayı almaq üçün ortalığa pul atmağa pulum güclə çatırdı. Amma nədənsə, çarə yolunu tapdım. Qaçmaq!
Qızın növbəti sözünü ağzında qoyaraq qaçmağa başladım. Var gücümlə qaçırdım. Yeriyən insanlara dəyə-dəyə bir təhər maşın yolunu da keçdim. Heç arxama da baxmadım.
Sabahı gün oradan keçdikdə, avtodayanacaqda maşınların parkinq etməsi üçün nəzarət edən əmi mənə vəziyyətin ağır olduğunu söylədi. Qızın atası və qardaşları məni axtarırdı. Allah şeytana lənət etsin! Nə zibilə düşdüm mən?! İndi işə necə gəlib-gedəcəkdim? Allah bəlanı versin ay Məzahir, sənə lazım idi romantika? Sənə lazım idi sevgi? Bu da sevgi qığılcımlarının nəticəsi. Çək cəzanı! Səni Aypədə qalasan ay Məzahir!
PS: Bu əhvalat baş vermiş əhvalatlardandır. Dostlardan biri mənə danışdı. Mən isə sadəcə bədiiləşdirdim.
Fərid Abdullah