Bir neçə il əvvəl, üç yaşındakı oğlum Robert arxa baxçanın nərdivanlarından düşmüş, dişlərindən biri çənə sümüyünə ilişmişdi.Hələ üç yaşında olduğu üçün çox qorxmuşdu, və çox ağrı çəkirdi. Daşın üzərində arxa üstə yatır, bu ağrını qanlar içində həyatı boyunca çəkəcəyini fikirləşərək ağlayırdı.
Anasıyla birlikdə bu qışqırığın niyə çıxdığını anlamaq üçün arxa bağçaya qaçdıq. Ağlayıb qışqırıqlar çıxardaraq yerdə yatan Robertə baxarkən onun bilmədiyi bir şeyi bilirdim: Bir uşaqla danışmanın doğru bir zamanı vardı. Onunla məni dinləyə biləcəyi zaman danışmalıydım. Robert, məni qışqırıqlar atdığı sırada dinləyə bilməzdi, amma qışqırmaqdan nəfəsinin kəsiləcəyini və ciyərlərini yenidən doldurmaq üçün dərin bir nəfəs alacağını bilirdim. Buna görə nəfəs almaq üçün qışqırığına ara verdiyində, "Çox ağrıyır, deyilmi Robert?" dedim.
O anda uşaq danışdığımı bilirdi. Çoxu ana ata uşaqlarıyla məqbul bir şəkildə danışmaz. Robertin digər qışqırığı yenə nəfəs almaq üçün kəsildiyində "Ağrımağa davam edəcək yəqin," dedim. Bu tamda Roberti narahat edən şey idi. Ağrısının sürməsindən qorxurdu, buna görə bir dəfə daha ağıllıca danışdım.
Qışqırığına nəfəs almaq üçün üçüncü dəfə ara verdiyində, "Ağrın bəlkə də bir iki dəqiqə içində dayanar," dedim. Üç yaşındakı bir uşağın bir iki dəqiqə sözlərini eşitməmiş olması mümkün deyildi. Bunlar Robertin bilmədiyi şeylər deyildi, amma ona çox ümid verməmişdi.
Robert yenə nəfəs almaq üçün dayandığında, anasına işarə etdim və ikimiz birdən yerdəki qan izinə baxdıq və mən, "Anası, bu qırmızı və sağlam bir qana bənzəyir, deyilmi?" dedim. Yerdəki qan izinə baxarkən Robertin gözləri maraqla açıldı. Anasıyla birlikdə Robertin qanının keyfiyyəti haqqında bir az müzakirə etdikdən sonra belə dedim:
"Robert, bilirsən, daşın rəngi qanının həqiqətən keyfiyyətli və sağlam olub olmadığını anlamamızı çətinləşdirir. Qanına gözəl və ağ bir yerdə baxmalıyıq."
Anası və mən Roberti qaldırdıq, duşa apardıq və ağızından axan qanın ağ rənglivannaya damlamasını təmin etdik. Həqiqətən kalitəli, qırmızı və sağlam bir qan idi. Robert də bizim qədər maraqlanmışdı.
Sonra Robertin qanının suyla gözəlcə qarışdırıb çəhrayı rəng alıb-almayacağı ilə maraqlandım. Robertin üzünü yudum, necə ki qanı çəhrayı rəngini almışdı.
Sonra Robertə pis xəbəri verdim. "Sən ona qədər ədəd saya bilirsən. Əslində həkim dodağına tikiş təyin edərkən iyirmiyə qədərdə saya bilərsən. Amma sənə iyirmiyə qədər sayma şansı verəcəyini fikiləşmirəm. On tikiş atacağını belə fikirləşmirəm. Amma sən yenə də saymağa davam et və on dənə tikiş atıb atmayacağına bax."
Beləcə Robert həkimə ağılında möhtəşəm bir hədəflə getdi: O tikişləri sayacaqdı! Həkimin otağına çatdığımızda cərrah, "Ona lokal ya da ümumi bir anestezi etmək istəmirəm," dedi.
Anası, "Dərhal tikiş atıb işi bitirin," deyərək təlimat verdi.
Və cərrah Robertin yarasını tikməyə başladığında o da şüuruyla saymağa başlamışdı: "Bir… iki… üç…"
Robertin dodağına yalnız yeddi tikiş atıldı. Cərrah bir Robertə bir anasına baxıb dayanırdı. (Üç yaşındakı bir uşağın, dodağına daha çox tikiş atılmasını istəməsinə bir məna verəməmişdi!)