Yenə həmişəki kimi pəncərə önündə əyləşər, yağışın pəncərəyə intizarla çırpınar, damlalarını seyr edərək qulağında qulaqcıq mahnıya qulaq asar. Deyəsən nəyisə düşünürdü yenə. Onu fikirləşdirən bəlkə də sevgi, bəlkə də ondan qalan ağrılardır. Qəlbinin səsini bəlkə də yağışın damcılarının pəncərəyə çırpınaraq çıxardığı səslə eyni tutur, bəlkə də odur. Birdən qalxar qulaqcığı çıxardar və özünə gedib mətbəxdən bir stəkan şokaladlı südlü kofe süzər və yenidən filmə baxar kimi bir daha pəncərə önündə əyləşər. Dünəndən pəncərə önündə qalan qələm və dəftəri özünə tərəf çəkər. Dəftəri açar vərəqlər. Vərəqlədikcə yaşadıqları bir daha göz önündən keçər. Çağlar həyatının çılğın anları onu zamandan uzaq zamanlarda məhv etmişdi. O vərəqlədikcə gözlərinin içi bəbəyi elə bir öz-özlüyündə titrəyirdi. O köksünü ötürdükcə hər bir vərəq ona dahada nəisə yaşadırdı. Qələmi əlinə alıb yenidən nəsə yazmağa başladı.
Salam, sevgisiz sevgilim. Bax yenə də şahidim qələm və vərəq sənə yazacaqlarım, bəlkə də yazmadıqlarım və yaxud da bügünə kimi yazdıqlarımın içində ən təsirlisi bəlkə də ən mənasızıdır, lakin neynim, mənim ürəyimdə budur, sənə qarşı, "Səni sevirəm, çox sevirəm, sevgisiz sevgilim". Bəlkə də illərdi ayrılalı səndən nəinki adın, heç xatirələrin belə unudulmur, hər gecə evdəkilərdən yastığımdakı göz yaşlarımı gizlətməkdən, vərəqlərdəki sözlərini oxumaqdan şəklini qucaqlamaqdan, çiynimdəki, boynumdakı dodaqlarının nəfəsinin ətrini qoxlamaqdan belə bezdim. Heç nə sənin yanımda olduğun xoşbəxtliyi vermir mənə, sən bir xoşbəxtliyin səbəbkarısan mənim üçün, sən ruhumun gərəyi, nəfəsimin özüsən. Sən dalğalanan fikirlərimin topluluğu önəmliyisən.
Bəlkə də başqa bir yarın evində, ya qoynundasan, amma unutma ki, hər yaşadığın mənsiz həyat sənə çox baha başa gələvək o dünyada. Amma ona da razı deyiləm, çünki səni sevirəm. Sənə heç nə olmasın, mənə olsun amma. Bugün hər şeyə bir daha son vermək istədim. Sildim, cırdım, yandırdım şəkilləri, yazıları ,mesajları ,məktublarını, lakin silə bilmədim, nəfəsini, boynumdan əllərinin sığalını, saçlarımdan gözlərini, gözlərimdən, bağışla sənin qədər bunu bacaracaq bir şərəfsiz adına layiq görüləcək biri deyiləm, çünki səni sevirəm, həyatım, səni çox sevirəm.
Bir daha nə vaxtsa dönərsən deyə yazdığım bu gündəlik gündəliyimin son gündəliyidir ki, o da həmişə sonda bird aha görüşərik həvəsi ilə yaznın yerinə bir daha yazmayacam, kəlməsi ilə əvəz edəcəm, bacarsam, unudacam səni, çünki bunu çox istəyirsən, çünki sənin istədiyin hər bir şey mənim üçün qanun idi, indi də səbəbsiz və heçnəsiz elədi..
Yazdı gözləri qəhvəyi qadın. Sonra yazdıqlarını oxumadan göz yaşlarına baş barmağını sürtüb dəftərə bir neçə saniyə ərzində basılı saxladı. Qəhvədən bir qurtum içib dəftəri qaldırdı və sobanı yandırıb dəftəri oda atdı. Dəftər sobada yandıqca gözləri qəhvəyi qadının gözlərinsəki qığılcım daha da böyüyür, nəfəsi daha da yeyinləşirdi.
Görünür, gözləri ilə unudurdu onu, necə ki, dəftər yanırdı, o da sevgisini odda elə yandırırdı...
Müəllif: Elvir Onur