Budur, yenə də o qadın! Saçlarını tökmüş çiyinlərinə, gözləri parıldar.Yenə də əyləşər pianonun qarşısında, bir az gözünü zilləyər pəncərədən həyətə, elə bir bütün təbiətə işarə edərmiş kimi, buludlar alar onun otağının üstünə Payızın həzin çalarları elə bir onun barmaqlarına sarılar. Sonra başını çevirər pianoya sarı, əlini uzadar not dəftərinə çəkib qarşısına vərəqlər, gözlərini yumar, hiss etdiyi qəlbindəki mahnının notları nə yazıq ki, Not dəftərində yox idi. Gözlərini açar, fikirləşər, amma nə ifa edəcəyini bilmir, ürəyi çırpınar, elə çırpınar ki, elə bir yerindən çıxar kimi bir mahnı kimi... O pianonun qapağını qaldıraraq əllərini pianonun dillərinə sürtər astaca toxunar kimi. Birdən təbiət kömək edərcəsinə külək pəncərələri açar, pərdələri yellədər və külək vıyıltıları səslənər. O, birdən tutar elə bir ki, bir not və pəncərənin səsinə bir not (ding), küləyin səsinə bir not (ding) pərdələrin şıqqıltısına bir not (ding), artıq elə bir ki, təbiətin ritmini tutmuşdu, bu zaman yağış yağar daha bir köməkçi kimi və beləcə təbiətin ritmindən bir not ulaşdırar ifa edər başını yellədər sağa sola, barmaqları bir dənizin dalğası kimi piano dilləri üzərində hərəkət edər get gedə elə bir mahnı ürəyindən xəbər verərdi çox həssas qadın idi hər şeyə fikir verərdi hər şeyin bir mənasını axtaradı öz həyatı çox acılı olasa da, o qədər də şirinlik var idi deyə musiqiyədə biraz acı biraz şirinlik qatır.
Çox saf olduğu üçün pianonun dillərinədə astaca toxunar, sadəcə özünü verərdi o dillərə, hərkəsə inandığı hərkəsə güvəndiyi kimi pianoya da özünü təslim edirdi, bağlanırdı ona, çox kövrək olduğundan pianonun kövrək dillərinə üstünlük verirdi, çalarları biraz sərt olsa da, ancaq həyatı olmadığı kimi qəbul edirdi. Çalışırdı ki, həyatda olduğu kimi çalarlarıda tez bir sonluğa çatdırsın, lakin alınmırdı, çünki ürəyi bağlandığı və saflığından ona barmaqlarının dayanmağına imkan vermirdi, əsəbləşirdi hərşeyə, əsəbi kimi daha da sərtləşirdi, musiqiyə təbiət də susurdu, bu əsəbə dolardı gözləri, heç nəyə, heç kimə qıymadığı üçün özündən çıxar kimi acığını pianonun dillərini artıq tez-tez dayanmadan yorulmadan toxunardı, budur artıq yorulur hər kəsdən, yorulduğu kimi hər şeydən yorulduğu kimi yorulur, mahnıya özünü həsr etməyə, sadəcə elə anlayır ki, yalan doludur bütün notlar gözlərindən yaş tökülür piano dillərin üstünə sıxır dişini, hər şeyə yenidən başlar deyər kimi, bir daha tez-tez toxunur dillərə, elə bir həyata üsyan kimi elə bir hərkəsə hərşeyə üsyan kimi toxunar, toxunar, sona gələr ancaq mahnının sonu yox öz həyatının sonu kimi....
Yazdığım bu yazı sadəcə bir qadını təsvir etdiyim üçündü. Pianist qadın üçün, çünki o öz həyatını 10 ilini bu piaonun dilləri üstünə qoyub. Həyatda sadəcə olanlar inandığı kimi hər kəsdən çəkinir, çox dolğun biridir hər şeyə bir daha yenidən cəhd edərəm deyən biridir, ancaq saf biridir hər kəsi özü bilər, hər kəsə yanar, özünü məhv edər, hər kəs üçün sadəcə göz yaşlarını öz içində axıdan biridir, bəlkə də kimsəyə qıymadığı üçündür ancaq çox gözəl ürəyi vardır...
Müəllif: Elvir Onur