Sən demə biz çoxdan "qovuşmuşuq"
...tam bir model tipi vardı. Şux qamətli, incə belli, buruq saçlı, bir də özünə məxsus ədası. Hə, bir də gülümsəyəndə batan yanaqları... O gün iş axtarırdım. Bu adla çıxmışdım evdən. Sözün düzü mən işi fikirlərləşməklə tapacağımı düşündüyümdən heç vaxt iş tapa bilmirəm. Kövrəlmək mərhələsinə gedən yolda üç-beş tüstü vurmuşdum fikirdən. Çox uzun yoldu, çox yorulmuşdum. Fikrimin bu başında uşaqlıq, o başında buruq saçlı xanım vardı. Yolun tam ortasındaydım geriyə baxsam uşaqlığım, irəli baxsam "O" vardı. Açığı geriyə getmək istəmirdim. Baxmayaraq ki, hamı bunu istəyir. Keçmişi xəyalla aldatmaq olmazdı, ancaq gələcəyi fikirlə, xəyalla aldada bilirdim. Nə də olsa, ümid vardı ki, o mənə tərəf gəlir... .... Taksidən düşdü. Heç bir yükü də yox idi. Düşən kimi boynundakı şalıyla yaşmaqlanıb, əllərini qoynuna aldı və ayaqlarının altına baxa-baxa adımlamağa başladı. Sözün düzü, həmin an yağış yağdığından siqaretim də sönmüşdü, lap ümidim kimi.. Sönmüş siqaretə bir-iki tüstü vurub, bu gəlişi qeyri-ixtiyari süzməyə başladım. Bütün vücudum keyimişdi. Tam mənə çatırdı, ancaq nədənsə həm də uzaqlaşırdı. Gözlərimi ovxaladım və birdən o yox oldu. Bir də, bir də ovxaladım və o həqiqətən də yox idi... Mən axı, 30 ildir onu gözləyirdim?! Deyinə-deyinə uzaqlaşmağa başladım ordan. Yağış bərkidiyindən heç kim yox idi ətrafda. Birdən başımı qaldırıb mat-mat dənizə baxan gördüm onu.. Geriyə döndüm "axı bayaq orda idi?" Gözlərim bərəlmişdi, sanki ağlımı itirəcəkdim. Taksidən düşdüyü yerdə uşaq gəzişirdi. Yenidən irəliyə baxdım və o hönkürtü ilə ağlayırdı. Tam başdakı kimi, bu dəfə tam ortada qalmışdım. Əcaba mən indi bütün bunları fikirləşmirdimmi?! Bədənimi bum-buz soyuq tər basdı. Titrəməyə başladım. Bir addım geriyə, bir addım önə atdım. Mənə elə gəlirdi ki, o uşaq uşaqlığım, o qadınsa, xəyalımdakı qadındır. İndi dəli olmuş səfil kimi düşünürdüm. Öz-özümə deyinməyə başladım:"uşaqlığda sətəlcəmdən ölüb-ölümdən dönərdin, get körpənin yanına". Başqa bir səs "məgər sən bu qadının gəlməyi üçün həyatını puç etmədinmi?!" Bilsəydim həqiqətən də gələcək, xəyalları həqiqətlərə çevirərdim.
Amma necə?! Burada günəş də çıxmırdı, isti düşünməyə. İnsanlar qapqara geyinir, qaş-qabağlı davranırdı. Kimə deyə bilərdim ki, "O" gələcək?! Adamı diri-diri "oğraş" çıxarardılar, vallah. Əlimdən "iş" adıyla evdən çıxıb "Onu" düşünmək gəlirdi... Sənə deyəcəyim çox şey var əslində. Lap başdan başlamağa icazə ver. Hə onda gedim uşaqlığımı da gətirim, bir yerdə danışaq. Bax bu əla fikirdi. O məni uşaqlığdan tanımalıdır: "Sən orda dayan mən uşağı götürüb gəlirəm. Getmə haaa, xahiş edirəm..." Balacanın yanına çatdım və başladı ağlamağa. "Anamı istəyirəm". Onun əlindən tutub çox kövrəldim. Hə bu mənəm dedim öz-özümə. Mən də anamı istəyirdim... Başımı qaldırıb gördüm ki, 30 illik məsafədən "balam" deyib bizə tərəf qaçır. Açığı çox sevindim, fikirləşdim ki, biz nəhayət qovuşduq. Uşaqlığım, sevdiyim qadın və mən. Xoşbəxtlik budur, deyilmi?!... Dizlərini övladının qarşısına atıb, "balam" deyə-deyə balasını bu qədər duz kimi yalayan ana görməmişdim. Sevincindən mənim üzümə belə baxmadan uzaqlaşırdı tələsik... Bircə onu eşitdim ki, "Turhan ananın yanından heç vaxt ayrılma"... Qəribədir, mənim də adım Turhandır..... Sən demə biz çoxdan qovuşmuşuq...
Tukon Qulxalil