İsti bir yaz günü idi. Ərəbistan çöllərinə günəş bütün istiliyiylə vururdu. Sanki insanın beynini qaynadırdı. Hər kəsin küncünə çəkildiyi, ətrafın səssizliyə büründüyü bir anda, azan vaxtının yaxınlaşdığını görən xəlifə, dəstəmazını alaraq, ağır ağır məscidə gedirdi.
Bir uşağın, özünü keçmək istəyərcəsinə sürətli addımlarla getdiyini gördü. Kiçik uşağın bu təlaşı nə idi? Tələsik gedişinin mütləq bir səbəbi vardı. Görəsən bir dərdimi vardı? Dərdi varsa, dərdinə əlac tapmaq xəlifənin vəzifəsiidi.
Nəhayət xalqın dərdini dərd edən xəlifə soruşdu:
- Balaca nədir bu təlaşın? Bir dərdinmi var? Nə üçün bu qədər sürətli gedirsən?"
Uşaq xəlifəni tanıya bilməmişdi.
- "Məscidə gedirəm əmi" deyə cavab verdi.
Xəlifə çaşdı. Uşaq hələ kiçik idi. Amma sözləri böyük adam sözləri idi. Bir az daha danışdırmağa qərar verdi:
- "Balaca sənin yaşın daha kiçik! namaz sənə fərz deyil. Nə üçün bu qədər təlaşlanırsan ?"
Uşaq qınayar kimi xəlifəyə baxdı:
- "Əmi, əmi! Bu işin böyüyü kiçiyi olarmı?
Daha dünən məhəlləmizdə bir uşaq öldü. Üstəlik məndən də kiçik idi. Ölüm deyilən gerçəyin böyük kiçik ayırdığı yox. Ən yaxşısı hər yaşda buna hazır olmalı. Həm bu yaşda namaza alışmazsam, böyüyüncə etmək çətin gələ bilər."
Xəlifəni dərin bir düşüncə aldı. Gözlərindən yaşlar boşalarkən ağzından bu cümlələr töküldü:
"Ey rəbbim! Nə ağıllı bir uşaqdır bu uşaq! Böyüklərdə tapılması lazım olan ruhu daşıyır.! Dünən keçdi bu gündə bitdi sabah məchul elə isə ömür dediyin bir gündür.
SONSUZLUĞA UZANAN GERÇƏYİN ARXASINDAN ƏLİNİ UZADIB BİR ADDIM ATMA ZAMANI GƏLMƏDİMİ?...