Bir neçУ™ gün idi ki, Zaman dincliyini itirmişdi. KimsУ™ evinin qapısındakı zУ™ngi vurub qaçırdı, onu tutmaq olmurdu. Zaman elmi işçi idi, ancaq indi öz üzУ™rindУ™ işlУ™yУ™ bilmir, gecУ™lУ™r çox pis yatırdı. "Bu xuliqanı necУ™ tutsun?" Bu fikir başından çıxmırdı. Arvadı bir dУ™fУ™ ona dedi:
— Bu uşaq işidir, fikir vermУ™!
— HУ™r kimsУ™ bunu qУ™sdУ™n edir ki, mУ™nУ™ mane olsun, elmi У™sУ™rimi yaza bilmУ™yim.
— Buna inanmıram. Tutaq ki, belУ™dir, sУ™n öz işindУ™ ol, onun acığına daТ»a yaxşı işlУ™.
— DemУ™k asandır.
Xuliqan çox Т»iylУ™gУ™rdi... MüxtУ™lif günlУ™rdУ™, zУ™ng vururdu. Zaman dУ™Т»lizdУ™n çıxıb qapıya yetişУ™nУ™dУ™k o, seТ»irbaz kimi yox olurdu. Onu izlУ™mУ™k mümkün deyildi.
Bir axşam zУ™ng vurularkУ™n o, zirУ™k tУ™rpУ™ndi, ayaqqabısını geymУ™dУ™n qapıya cumdu, zУ™ng vuran adamı Т»ulqumlayıb içУ™ri çУ™kdi. "AТ»a, yaxşı У™limУ™ düşdün"—deyУ™ ona baxarkУ™n, gördü ki, bu qonşusu Nazimdir, dУ™rТ»al У™lini çУ™kdi.
— Vay, mУ™n nУ™ edirУ™m...
Qonşusu sУ™rt bir ifadУ™ ilУ™ onu süzüb tУ™ngnУ™fУ™s Т»alda dedi:
— SУ™n dУ™limi olmusan...
— Düz deyirsУ™n, У™zizim, mУ™ni dУ™li ediblУ™r. Üzr istУ™yirУ™m.
Zamanı xУ™calУ™tindУ™n tУ™r basdı, bir an sükutdan sonra Nazimin qolundan tutub evУ™ apardı.
Nazim aptekdУ™ işlУ™yirdi, çox tУ™kУ™bbürlü adamdı. Hamıya, xüsusУ™n tanıdığı adamların uşaqlarına irad tutmağı sevУ™r, onlardan şikayУ™tlУ™nУ™rdi, Т»eç kУ™s onun xoşuna gУ™lmУ™zdi. Öz uşağını isУ™ Т»У™mişУ™ nümunУ™ göstУ™rib deyУ™rdi:
— Özümü tУ™riflУ™mУ™k olmasın, mУ™nim oğlum sözУ™ baxandır. TУ™rbiyУ™ vermУ™yi bacarmaq böyük şУ™rtdir.
«MУ™nim oğlum, mУ™nim oğlum...» Bu söz ağzından düşmУ™zdi. Zaman Nazimin bu xasiyyУ™tini xoşlamırdı. Ancaq indi, qanının bu qara vaxtında, onunla görüşmУ™kdУ™n Т»У™tta sevindi dУ™. SöТ»bУ™ti qУ™sdУ™n belУ™ başladı:
— SУ™n lap Т»aqlı imişsУ™n. İndi tУ™rbiyУ™li uşaq tapmaq çУ™tindir.
Bu söz Nazimin könlünü açdı.
— MУ™n Т»У™mişУ™ deyirУ™m, bütün tУ™qsirlУ™r valideynlУ™rdУ™dir...
Zaman başına gУ™lУ™n У™Т»valatı NazimУ™ nağıl etdikdУ™ o, Т»eyrУ™tindУ™n qurudu, ağız dolusu dedi:
— Bu daТ»a dУ™Т»şУ™tlidir! Xuliqanlıqdır! MУ™n belУ™ uşağı bir gün dУ™ evdУ™ saxlamaram. Atasını da rüsvay edУ™rУ™m.
ElУ™ bu zaman kУ™sik zУ™ng sУ™si eşidildi. Zaman, onun da ardınca Nazim qapıya tУ™rУ™f cumdu. Tappıltı sУ™si gУ™ldi, kimsУ™ çox sürУ™tlУ™, pillУ™lУ™ri aşağı enirdi:
— Tutun, tutun!
Qaçan on-on iki yaşlı bir uşaq idi. O, küçУ™ qapısına yetişdikdУ™ ayağı nУ™yУ™sУ™ toxundu, üzü üstУ™ şappıltı ilУ™ yerУ™ yıxıldı.
Nazim onu Т»aqladı, boynunun ardından tutub qaldırdı:
— Ay У™claf oğlu!..
— Ata!
Nazimin У™l-ayağı sustaldı, başını aşağı saldı.
Bu, onun Т»У™r yerdУ™ tУ™riflУ™diyi oğlu idi...
Süleyman Vəliyev