16 yaşındaykən bir səhər atam məndən onu avtomobillə 30 kilometr uzaqlıqdakı bir kəndə aparmağımı istədi. Ancaq onu oraya apardıqdan sonra avtomobili baxılması üçün yaxındakı bir təmirxanaya qoymalı idim. Avtomobil istifadə etməyi hələ yeni öyrənmişdim və avtomobildən istifadə etmək üçün çox da fürsətim olmamışdı. Onun üçün bu təklifi dərhal qəbul etdim. Atamı kəndə apardım və günortadan sonra saat dörddə onu götürməyə söz verdim. Sonra avtomobili təmirxanaya qoydum. Bir neçə saat vaxtım vardı. Mən də təmirxananın yaxınında bir kinoteatrda film izləməyə qərar verdim. Lakin orada çox vaxt keçirdiyimin fərqində deyildim. Saat altı olmuşdu. Bu səbəbdən iki saat gecikmişdim.
Atam kinoya getdiyimi öyrənsə, mənə hirslənə bilərdi. Daha avtomobildən istifadə etməyimə icazə verməzdi. Ona təmirxanada avtomobilin işinin uzun sürdüyünü söyləməyə qərar verdim. Görüşəcəyimiz yerə çatanda atamın küçədə oturduğunu gördüm. Gecikdiyim üçün üzr istədikdən sonra ona avtomobilin işinin uzandığını söylədim. Bu zaman atamın mənə necə baxdığını əsla unuda bilmərəm.
Atam dedi:
- Mənə yalan danışdığın üçün çox kədərləndim, oğul.
-Nə demək istəyirsən, ata? Mən doğrusunu deyirəm.
Atam mənə təkrar baxdı.
- Sənin gecikdiyini görüb təmirxanaya zəng etdim və bir problem olub-olmadığını soruşdum. Mənə sənin hələ avtomobili götürməyə gəlmədiyini söylədilər. Yəni avtomobil ilə əlaqədar bir problem olmadığını bilirəm.
Birdən nə qədər böyük bir səhv etdiyimi anladım və atama həqiqəti dedim. Atam məni kədərli bir şəkildə dinlədi.
-Əsəbiyəm, amma sənə deyil, özümə. Əgər sən bu qədər ildən sonra mənə yalan söyləyə bilirsənsə, demək ki, mən yaxşı bir ata ola bilməmişəm. Öz atasına belə yalan söyləyə bilən bir uşaq yetişdirmişəm. Evə piyada dönəcək və bu vaxt ərzində nəyi səhv etdiyimi düşünəcəyəm.
- Ata, axı evə 30 kilometr yol var və hava da artıq qaralıb. O qədər yolu gedə bilməzsən.
Atam nə üzr istəməyimə, nə etirazlarıma, nə də digər söylədiklərimə qulaq asmadı.
Onu peşman etmişdim və həyatımın ən acı, ən ağrılı dərslərindən birini almaq üzrəydim. Atam tozlu yollarda getməyə başladı. Mən də arxasından avtomobil ilə onu izləyirdim. Ondan üzr istəyir və avtomobilə minməsini xahiş edirdim. Təəssüf ki, məni eşitməzliyə vurur və kədərli bir şəkildə getməyə davam edirdi. 30 kilometr boyunca 10 kilometr sürətlə onu izlədim. Atamın həm fiziki, həm də mənəvi olaraq bu qədər çətinlik çəkməsinə şahid olmaq həyatımın ən kədərli və acı verən dərsi oldu. Aldığım bu dərsdən sonra əsla yalan danışmadım.