Nazim ətraf məhlələrdə tanınmış usta idi. Kimə dülgər işi lazım olsa, ona müraciət edərdi. Əlindən hər iş gəlirdi. İki mərtəbəli evinin birinci mərtəbəsini emalatxana üçün ayırmışdı. Onun işi əvvəllər yaxşı gedirdi. Hətta iki işçisi də var idi. Lakin plastik qapı-pəncərələr çıxdıqdan sonra sifarişləri azaldı. İmkansızlıqdan işçilərini işdən azad etdi. O zəhmət çəkirdi ki, ailəsi imkansızlıqdan korluq çəkməsin. Nazimin bir oğlu var idi. Adı Elxan olan oğlu atası üçün əlindən gələni edirdi, dərsləri ilə əla məşğul olurdu. Elxan bir neçə dəfə demişdi:
-Ata qoy sənə kömək edim.
-Yox, oğlum, sən dərslərinlə məşğul ol. Sənin mənə ən böyük köməyin budur.
Bir gün usta Nazimin bir sifarişi var idi. Sabaha 4 qapı çatdırmalı idi. Səhər tezdən durub işləməyə başladı. Yenicə dəzgahını işə salıb, taxtaları kəsməyə başlamışdı ki, birdən elektriklər kəsildi. Nazimin qanı qaraldı. “Bu işıq verənlərin heç insafı yoxdur” - deyə düşündü. Bir müddət dəzgahını təmizlədi. Amma işıq yanmırdı ki, yanmırdı. Nəhayət, səbri tükəndi. Emalatxanadan çıxıb, elektrk lövhəsinə nəzər saldı. “Aaa, bu elektrik dəstəyini kim aşağı salıb?” Ətrafa boylandı, amma ətrafda heç kim görünmürdü. Nazim emalatxanaya döndü. Aləti işə salırdı ki, yenidən elektrik kəsildi. Qaça-qaça elektrik lövhəsinin olduğu yerə getdi. O, pilləkənlərlə cəld yuxarı qalxan Elxanı gördü.
