Eşq elə bir şeydir ki mənim üçün... Tərif edilə bilməz bir duyğu. Elə nadir, elə nadir bir duyğudur ki, həm güldürər həm ağladar...
Mən illərdir aşiq olmayan bir gəncdim. Ta ki bundan 6 ay əvvələ qədər. İlk baxışda sevgi deyirlər, mənimki də bu idi. 2-ci kursa keçmişdim. Ən çalışqan tələbə idim. Bütün müəllimlər məni tərifləyirdi. Sinifdəki qızların böyük bir əksəriyyəti ilə yaxşı yola gedirdim. Demək olar ki, hamıyla aram yaxşı idi. Ən ön sırada otururdum, eynəkliydim. Yalnız dərsi dinlədiyimə görə bu qədər müvəffəqiyyətli ola bilmişdim. Ara-sıra zarafat edən, əlindən gəldiyi qədər centlmen olmağa çalışan, həmişə nəyin bahasına olursa-olsun haqlının yanında olan, sevgi şeirləri yazan biriydim. Üstəlik, bunları hər kəs bilirdi. Qızlar, ümumiyyətlə, bütün oğlanların "odun" olduğunu söyləyər, istisna kimi məni göstərərdilər. Yaraşıqlıydım? Xeyr, deyildim. Bəlkə ətrafımda çox qız yoldaşım olduğu üçün onları daha yaxşı anlayırdım? Özündənrazı biri idim? Əsla! Olmaq da istəməzdim. Özünü bəyənmək ən nifrət etdiyim şey idi. Bunları sizə özümü tərifləmək üçün yazmıram, əksinə talesizliyimi gözlər önünə sərmək istəyirəm.
Qrupdakı oğlanların sayı qızların haradasa yarısı qədər idi. Sinifdəki qızların hamısı çox yaxşı idi. Lakin içlərində biri vardı ki... Həm çox yaxşı, həm gözəl ,həm də şirin idi. Məni görən kimi şirin-şirin gülümsəyirdi. Bu, mənə elə təsir etmişdi ki... İllər əvvəl aldığım bir zərbədən sonra bir daha aşiq olmamağa and içmişdim. Lakin könül fərman dinləmir. Bəli, yenidən aşiq olmuşdum! Onu hər gördükdə ürəyim sanki yerindən çıxır, əlim-ayağım titrəyirdi. Nə isə, bu qız ilə də eyni məhəllədə yaşayırdıq. Mən hər gün dərsdən bir qız yoldaşımla evə gəlirdim. Bu qızın da mənimlə eyni məhəllədə yaşağığını öyrəndikdə "Sən də gəl, bizimlə birlikdə gedək" dedim. Məktəbimiz evə bir az uzaqdır, təxminən 1 saatlıq yoldur. O da qəbul etdi. Bu, təbii ki, məndə bir ümid yaratdı. "Görəsən onun da məndən xoşu gəlir?" deyə fikirləşdim. Dözə bilmədim, o axşam evə gəldikdən sonra yoldaşım vasitəsiylə, bəlkə bir az da tələsərək ona görüşməyi təklif etdim. Nəzakətlə məni yalnız dost kimi gördüyünü söyləmişdi. Bu, məni məhv etdi. İkinci zərbəmi aldım. Əlimdən nə gəlir? Əsla onu məcbur etmədim, bir daha bu mövzunu açmadım. Və dost olduq. Bu vəziyyətdən çox narahat idim. O, məni qardaşı kimi görür, mən isə ona deməsəm də hələ də çox sevirdim. Aradan günlər keçdi, 15 günlük tətil başladı. Mənim iki ildir çox səmimi olduğum bir yoldaşım vardı. Onunla da eyni qrupda oxuyurduq.Tətildən sonra, ilk dərs günü öyrəndim ki, həmin yoldaşımla sevdiyim qız görüşməyə başlamışlar. Üstəlik, mənim onu sevdiyimi az qala hamı bilirdi. O da bilirdi. Buna baxmayaraq, sevgili olmuşdular. Nə isə, daha sonra bu yoldaşım guya utandığından mənimlə bir neçə gün danışmadı, üzümə belə baxa bilmədi. Daha sonra bu yoldaşımın başına pis bir hadisə gəldi - bir yaxını vəfat etdi. Hamımız xəstəxanaya getdik. Bir də gördüm ki, mənim sevdiyim qız onun üçün stres keçirir, ağlayır, qışqırır, çağırır. Anladım ki, onlar bir-birlərinə dəli kimi aşiqdirlər. İkisinə də hər vaxt dəstək oldum, hər dəfə küsdükdə onları mən barışdırdım. Hər dərdlərinə şərik oldum. Sevdiyimin xoşbəxtliyi üçün öz xoşbəxtliyimdən imtina etdim. Sonra nə oldu? Yenidən ayrılıblar və mən artıq onları barışdıra bilmirəm. Artıq ürəyim buna icazə vermir. Ürəyim ağlayır...