İnsan sevgidən də yetim qalırmış.

Gecə keçir….Mən isə otağın pəncərəsindən, mürgüləyən şəhərə baxıram…...Yeni tikililər, göz oxşayan binalar... İnsan boylandıqca boylanır... Zirvələrə can atır.. Xəyala dalır... Hər xəyalın axtarışından bir arzu boylanır,Yumruq boyda  bir ürəkdə, bir bilsən nələr anılır? Fikirləşəndə qəlbimdə döyünən ürəyim az qalır ki, köksümdən çıxıb düşsün yerə. Pəncərədən boylanıb göyə baxıram sayrışan ulduzları, aşağı baxanda isə ulduzların sayından da çox surətlə şütüyən avtomobilləri görürəm....

Bu yer ilə göy arasındakı, məsafə insanı, düşündürməyə  saysız hesabsız suallara cavab tapmağa məcbur edir....Arzuların sonsuzlugudurmu?Xəyalların əbədiliyidirmi? Xatirələrin şirinliyidirmi bunları bizı düşündürən? Yaşadığımız həyat nə qədər mürəkkəb olsa da,bir o, qədər dəşirindir.Həyatın şirinliyini keçmişə baxıb uzaqlardan boylanan xatirələrdə görmək mümkündür.

 Xatirələr...xatirələr...Ayrılıqlara nifrət edir xatirələr..

Nifrət dolu qəlbimizə vüsal məlhəmi çiləyir,xatirələr!Görəsən niyə  bu qədər şirin olur?Niyə  bu qədər insanı kövrəldir?Bu şirinliyi yaşatdıran xatirələr büsbütün keçən günlərimin qəhrəmanıdır.O qəhramanki, öz qeyrəti ilə namusu ilə kişilik leyaqəti  vicdanı  ile azerbaycan kişisinin əsl simasını yaratmışdı qəlbimdə.  Onu sevməyimdə  ele bu meyarlardan baslamışdı.

 Bayram axşamı idi.... Hamımız süfrə başında idik.Bir- birimizə gizlin baxışlarla baxırdıq!Hiss eləyirdim,ki, hiss edirdimki, o da mənimlə söhbət etməyə can atır.

Hər dəfə o mənə bir söz deyəndə gözlərim gülür,yanaqlarım qızarır,ürəyim çırpınırdı!Ürəyim elə bərk  çırpınırdı ki,qorxurdum yanımdakılar hiss  etsin onun səsini.

Bəli biz bir birimizi sevmişdik... Özü də ürəkdən..... elə sevmişdik ki,ana balsını sevən kimi,elə sevmisdik ki, payız yağışı sevdiyi kimi. Sevmişdik..... Özü də möhkəm!!!Bəs hanı o sevgi??!!!Hardadır????Eeeeehhhh.... çooox uzaqlarda.......heç kimin əl çatmayacağı qədər uzaqlarda. Sadəcə şirin xatirələrə boylanmaqla təqvimdə qırmızı dairəyə alınmış görüş günlərinə göz yetirməklə görmək mümkündür onu.Bu o, günlərdir ki,məni mənim özümdən çox uzaqlara aparır....Qorxuram.. Özümdən uzaqlaşdığıma görə yox,onun qədər heç kimi sevə bilməyəcəyimə görə qorxuram.O, özünü mənə o qədər sevdirmişdi ki, heç inanmıram ondan sonra kimisə onun qədər sevə biləm.

Ondan ayrılacağımı  heç vaxt ağlıma gətirməzdim.Çünki, onsuz keçirdiyim günüm ayım, saatım mənim üçün bir il qədər uzun gəlirdi... Demək insan hər bir şeyə dözür... Necə dözür onu bircə içimdəki “mən” bilir.Onsuz yaşamaq mənə çətin olsada yaşayıram.Yaşayıram..Amma yaşadığımı hiss etmirəm.!!!Onsuzluğa alışa bilmirəm....Özümü tənha hiss edirəm..Hər söz xətrimə dəyir yetim uşaqlar kimi,.. İnsan tək valideynlərindən yetim qalmır,hətta sevdiyindən də yetim qalır.

İndi təsəllimi xatirələrimdən almağa çalışıram.Artıq xatirələrdə,şəkillər də mənə təsəlli deyil!!! Mənim üçün həyat təkcə ondan ibarət idi.İndi onsuz mənə həyat yoxdur....

Görəsən, o, da elə fikirləsir,?????

Bu suala cavab axtarmaq fikrim yoxdu.. çünki,cavabsız qalan suallarım çoxdur.Bəlkə, o da mənim kimi, fikirləşsəydi,indi hər şey başqa cür olardı..

Məncə belə olması gərək imiş..İnsan kərpic kimidir, yandıqca möhkəmlənir.”hər şeyin sonunda bir xeyir var “-deyiblər Deməli, hər ikimiz üçün beləsi xeyrlidir.Sonu olmayan sevgini heç kimə  yaşamağı arzulamıram.

Bu  yazını oxuyan hər kəsə demək istəyirəm ki,cəsarətsiz birini sevməyin! Cəsarətsiz insanlar məhəbbətlərini qoruya bilmirlər.Məncə məhəbbətini qorumağa laiq olmayan biri xöşbəxtliyə də laiq deyil!!!!

Sizcə də elədirmi?