Hekayədə danışılan iki bacının əsl adları əvəzinə Fatimə və Zəhra adları istifadə olunacaqdır. Hadisəni danışan isə Zeynəb özüdür:
Mənim bacım arıq və eybəcər idi, çox qəmgin sifətə malik idi, lakin QURANİ-KƏRİMİ çox oxuyardı... Onu axtaran öz otağında NAMAZ qılarkən, əlləri səmaya doğru yönəlmiş halda tapardı, gecə, gündüz və heç vaxt bundan bezməzdi... Mən isə əlimə keçən qəzetləri oxuyardım, qeybətlər, hekayələr, müxtəlif növ qəzetlər... Video filmləri o qədər seyr edərdim ki, hamının bundan xəbəri var idi. Və müntəzəm olaraq, namaz qılmazdım. Bir gün üç saat boyunca dayanmadan müxtəlif filmləri seyr etdikdən sonra videonu bağladım və məsciddən AZAN səsi gəldi Və yatağıma gedərkən bacımın məni namaz otağına çağırdığını eşitdim.Mən soruşdum:
-Nə istəyirsən?
O, sərt bir səslə cavab verdi:
-Sübh namazını qılmamış yatmayacaqsan!
Fikirləşdim ki, sübh namazına bir saat qalıb və eşitdiyim ilk azan idi. Mənim bacım sakit, həlim və nəzakətlidir.... O hələ xərçəng xəstəliyinə tutulmamışdan əvvəl də belə idi.
O yüksək səslə məni çağırdı və söylədi:
- Yanıma gəl!
Onun dediyini edə biləcək halda olmadığıma baxmayaraq, öz istəyimə qarşı onun yanına getdim, onun nə istədiyi məni maraqlandırdı...
Mən:
-Yaxşı oturdum. İndi nə istəyirsən?
Bacım:
-Hər bir kəs (canlı) ölümü dadacaqdır. Şübhəsiz ki, mükafatlarımız qiyamət günü tamamilə veriləcəkdir. ( Əli-İmran, 185).
Birdən o susdu və məndən soruşdu:
-Ölümə inanmırsanmı?
- Yox , inanıram!
-Xırda və böyük əmələrinin hesab olunacağına inanırsanmı?
-Hə , amma ALLAH rəhimli, mərhəmətlidir və həyat uzundur.
-Bacı, ölümdən və onun əzabından qorxmursanmı? Ölüm yaşa fikir vermir və ölçmək də mümkün deyil....
Mən qorxu dolu səslə ona həmin qaranlıq otaqda cavab verdim:
-Qaranlıqdan qorxuram,sənməni ölümlə daha da qorxutdun. İndi necə yatacam hə?
Fatimənin səsi alçaq və ciddi oldu, ürəyim isə az qala yerindən çıxsın...
- Arzu edirəm bu il uzun bir səyahətə çıxım, elə bəlkə burda... Yaş ALLAHın əlindədir.
Fatimənin gözlərindən yaş axmağa başladı. Mən onun qorxunc xəstəliyi haqqda fikirləşdim ki, artıq yaşaya bilməyəcək. Lakin kim ona bunu söyləyib? Bəlkə də ürəyinə damıb.
Fatimə:
-Nə haqda düşünürsən?
Bu dəfə daha ağır bir səslə söylədi:
-Elə bilirsən bunları xəstə olduğumçün söyləyirəm? Yox! Bəlkə mən çox yaşadım, amma sən. Sən nə qədər yaşayacasan? Bəlkə 20 il, bəlkə 40 il, sonra?
Bacım əllərini qaranlıqda birləşdirdi və bərk silkələdi:
-Hamımızın arasında heç bir fərq yoxdur... Biz bu həyatdan ya CƏNNƏTə köçəcəyik, ya da CƏHƏNNƏMə! ALLAHın sözünü eşitmirsənmi?..."Oddan (CƏHƏNNƏMdən) uzaqlaşdırılıb, CƏNNƏTə daxil edilən kimsə muradına çatacaqdır..."( Əli-İmran, 185)
-Gecən xeyrə qalsın!- deyərək otaqdan tez çıxdım, lakin onun sözləri qulağımda cingildəyirdi: "ALLAH sənə hidayət etsin, namazı unutma!... "
Ardı var...