Bir gün xasiyyəti çox agır olan bir gəncin atası oglunu yanına çagıraraq ona bir kisə mismar verir və tapşırır ki hər dəfə kiminsə xətrinə dəyib incitdikdə bu mismarlardan birini həyətin qapısına çalsın. Birinci gün oglan 30-a qədər mismar içlədir. Get-gedə sebrli və təmkinli olmaga çalişan gənc vurdugu mismarların sayını gündən-günə azaldır. Təmkinini qorumagın mismar vurmaqdan daha asan oldugunu görən oglan bir neçə həftədən sonra gün ərzində bir dənə də mismar vurmadıgını görüb bunu atasına deyir. Ata bu dəfə igluna hər dəfə yenə də təmkinini qorumagı bacardıgı zaman bu mismarlardan birini çıxarmagı tapşırır.
Bir neçə vaxtdan sonra qapida mismar qalmır. Ata oglunu həmin taxta qapiya yaxınlaşdıraraq deyir: Oglum, sən özünü çox yaxşı aparmısan. Lakin görürsən qapıda nə qədər deşik qalıb. Bu deşiklər bir daha heç nə ilə örtülməyəcək. Bax insan qəlbi də bu qapı kimidir. Hər bir deyilmiş acı söz bu qəlbi yaralayır və sən bundan sonra nə qədər də üzr istəsən, konlünü alsan da bu insanın qelbində də belə yaralar qalır. Odur ki hər bir sözu deməzdən, hər bir hərəkəti etməzdən öncə bunun kimisə yaralaya biləcəyindən ehtiyat et.
Mən sizə yaxınlarinızın, sevdiklərinizin və əlbətdə sizi sevənlərin qəlblərinə ehtiyatla yanaşmagı arzulayıram. Özüm də bu yaxınlarda qəlbinə dəydiyim mənə çox yaxın bir insandan üzr istəyirəm. Qəlbində yaralar qalsa da...
Günlərin bir günü iki mələk göylərdən enərək yerdə gecələməyi qərar verirlər. Qapısını döydükləri ilk evin sahibi varlı adam olsa da onları könülsüz qəbul edir, evdə yox, soyuq zirzəmidə gecələyə biləcəklərini bildirir. Ac halda yatmaga hazırlaşarkən mələklərdən yaşca böyüyü zirzəminin divarinda dəlik görür, tez oradakı daşı düzəldərək oranı suvayır. Kiçik yaşlı mələk ondan soruşanda ki niyə blə etdin cavab verir: həyatda heç də hər şey göründüyü kimi deyil.
Ertəsi gün mələklər bir kasıb ailənin evində gecələməli olurlar. Ev yiyəsi onları hörmətlə qarşılayır, evin ən rahat otagını onlara verir, sahibəsi isə yeganə inəklərindən sagdıgı süddən siyiq bişirerek onların qabagina qoyur. Yeməkdən sonra hamı yatır. Səhər duranda görürlər ki ailənin yeganə gəlir mənbəyi olan inək ölüb. Azyaşlı mələk deyir: Nəyə görə sən bizi soyuq zirzəmidə ac yatızdıran ailənin divarını suvadın, bizə xoş üz gostərib yedirdən ailənin yeganə inəyinin olməsinə razı oldun. Məgər bu ədalətlidirmi? Yaşlı mələk cavab verir: Axı men demişdim ki həyatda heç də hər şey göründüyü kimi deyil. İlk dəfə gecələdiyimiz evin zirzəmisinin divarında bir küp qizil gizlədilib. Men divarı suvadım ki ev sahibi onu tapıb bir az da harınlaşmasın. Dünən gecə isə ölüm mələyi Əzrayıl kasib ailənin sahibəsinin dalinca gəlmişdi. Mən ondan xahiş etdim ki qadının əvəzinə inəyi aparsın. İndi görürsən ki həyatda heç də hər şey göründüyü kimi deyil...
