2003-cü ilin yanvar ayı idi.... Televizora çox baxmasam da qaçırmadığım bir veriliş vardı, o da "Kriminal" verilişı idi. Bir dəfə başım dərslərimə qarışdığından necə oldusa verilişə baxmağı unutdum, televizoru yandıranda artıq sonu idi. Verilişdə bir qadın hönkürtü ilə ağlayaq hakimə yalvarırdı...
"-Möhtərəm hakim, mən evdə 6 aylıq körpəmi ağlar qoyub sizə hər şeyi etiraf eləməyə özüm öz istəyimlə gəlmişəm. Vicdanımın səsı beşikdəki balamın səsinı belə batırıb, haqq yerıni tutsun deyə sizə hər şeyi özüm könüllü gəlib etiraf eləmışəm... Niyə məni 14 il azadlıqdan məhrum edirsiz? Axı mən qatil deyiləm, mən sadəcə, taleyimin qurbanıyam..."
Qadının üzünü tam göstərsələr də onu heç vaxt görmədiyimi, hətta heç üzdən tanış gəlmədiyini düşünsəm də amma onun səsi... O səs... O səs mənə çox doğma idi, hətta elə bil o səs mənim illərlə qulağimda cingildəmişdi. Veriliş belecə bitdi, amma səhərə kimi yata bilmədim, o səsin kimə aid olduğunu tapmaq istədim...
Səhər dərsə getməyib verilişin təkrarını gözlədim. Həmin süjet gedendə həsrərtlə qadının ad-soyadının deyilməsini gözləyirdim. O qadını təqdim edəndə... Bəli, mən yanılmamışdım... O səs mənə doğma idi... O qadın mənim həmişə sevdiyim, mənim idealim, mənə musiqini sevdirən musiqi müəlliməm - Vusalə müəlliməm idi...
Axı necə ola bilərdi, onu cəmi 6 il idir ki görmürdüm, insan bu qısa vaxtda necə belə tanınmaz hala düşə bilər... Ümumiyyətlə, onun adı hansısa qətl hadisəsində necə çəkilə bilər, axı o insan sanki qanadsız bir mələk idi...
Efirə gedən süjetde hadisə haqda qisa məlumatım olsa da, əslində nələr baş verdiyini öyrənmək üçün, daha doğrusu, bütün suallarıma cavab tapmaq üçün rayona gedib hadisəni dəqiqliklə öyrəndim. Hadisə haqda yazmaqdan əvvəl Vüsalə müəlliməni necə tanıdığım və necə bir insan olduğu haqda yazım.
Mən onu rayonunmuzun musiqi məktəbinin 4-ci sinfində oxuyanda tanımışam. O həmin ili məktəbimizə piano müəlliməsi olaraq işə girmişdi. Həddindən artıq sakit, mülayim, üzüyola, anlayışlı, ürəyiaçıq, tam mənada ideal insan idi... Ona məktəbdə hamı ayaqqabı tikən Nazimin qızı deyirdilər, yəni hər cağırışda onu hamı elə bil onun hardan gəldiyini üzünə vurudular sankı, o isə buna heç etiraz belə eləmirdi... Onun bu sadəliyindən çoxları istifadə edirdi. Kimisi öz jurnalını, kimi öz dərslərini, kimisi yazı işlərini onun üstünə atıb əmrlə yerinə yetilməsini istəyəndə belə heç kimə etiraz eləmirdi, hamiya borclu kimi sakitcə boyun əyirdi. O qədər anlayışlı müəllimə idi ki, fikirləşirdi ki, bu uşaqların çoxu orta məktəbdən birbaşa musiqi məktəbinə gəlir və çoxunun evə gedib yemək yemə imkanı olmur. Kasıb olmalarına baxmayaraq, evindən həmişə uşaqlar üçün Allah verəndən gətirib, əvvəl yedizdirib sonra dərs keçırdi. Heç vaxt səsinin tonu yuxarı qalxmazdı... Beləcə, o mənə 3 il müəllimlik elədi. Mən onun sayəsində musiqini sevdim və daha dərin öyrəndim. Musiqi məktəbini bitirəndən sonra onunla əlaqəm kəsildi. Bir neçə dəfə onu görmək üçün musiqi məktəbinə getsəm də görə bilmədim. Axırıncı dəfə gedəndə mənə dedilər: "Bəxtəvər elə super yerə nişanlanıb ki... Adamın gərək bəxti olsun, ayaqqabı tikənin qızı, CİP-i, şəhərdə evi olan nazir oğluna nişanlanıb."
Əvvəl onun üçün sevindim, fikirləşdim ki yəqin sevdiyi oğlandı nişanlısı, olmasa belə fərqli ailələri birləşdirən başqa nə ola bilər... Sonra xalamdan öyrəndim ki, Vüsalə müəllimə onların qonşularıdır və nişan barədə xalamdan soruşanda o da təsdiqlədi. Amma oğlan heç də sevdiyi deyil, oğlanın anası Ədliyyə Nazirliyində yaxşı vəzifədə işləyir, atasi isə yoxdur. Oğlan özü də tufeyli-avara biridir, ona görə anası tanınmaz-bilməz yerdən kasıb qız alıb ki, oğlanla yollaşıb otursun. Bundan sonra Vüsalə haqqında məlumatım olmadı, o vaxta qədər ki, 6 il sonra kriminal verlişində onu görənə kimi.... Bu baş verən hadisəni barəsində də oyrənmək üçün yenə xalamgilə üz tutdum və Vüsalənin yaxın adamından bunları öyrəndim.
Vüsalə 6 il əvvəl o evə gəlin köçür, və onun bütün bədbəxtliyi elə o gündən başlayır. O gündən Vüsalənin üzünə bütün qapılar bağlanır və hətta nəinki öz valideyinləri ilə gəliş-gedişi, hətta telefonla belə əlaqə saxlamaq qadağan olunur. Onun evdən bayıra çıxmağa, kiməsə zəng etməyə haqqı olmur. Evin tək oğlu, hətta tək övladı olduğundan qaynanası ilə bir evdə yaşayır. Yoldaşi isə nəinki tufeyli varlı balası, tam bir "bandit" olur. O, gecə saat 3-ə kimi barlarda gəzir, evə gələndə belə içkidən, narkotikin təsirindən tam bir dəliyə dönüb Vüsaləyə zülm edır. Narkotik üstündə bir necə dəfə tutulsa da anası, əmiləri, dayısı yüksək vəzifədə işlədiklərindən hər dəfə azadlığa buraxılır. Vüsalə üçün ən pis vəziyyət isə oğlanın anası ona narkotik üçün pul verməyəndə olur, anasını döyə bilmədiyindən gəlib Vüsaləni son nəfəsinə kimi döyüb hirsini çıxarırmış. Hətta Vüsalənin hamilə olması belə oğlanı insafa gətirmirmış, elə buna görə də Vüsalə bir necə dəfə döyülən zaman uşağını itirir. Vüsalə qorxusundan bütün qızıllarının, qablarının hamısı satmaq ücün ərinə verir ki, təki ona əl vurmasın, elə olur ki, artıq Vüsalənin otağında satılacaq bir şey qalmır...
Vüsalənin artıq öz həyatı ilə bağlı heç bir gözləntisi, ümidi yox idi, amma bir arzusu vardı, o da ana olmaq. Bilirdi ki, öz gələcəyi yoxdur, heç bir yaxşı şey xəyal edə bilmir. Amma ən azıdan uşaq olsa, ona başı qarışar və bəlkə də yoldaşı uşaqdan sonra bir azca düzələr...
Bir gün Vüsalə yenə hamilə olduğunu öyrənir, qaynanasına yalvarır ki, nə olar bu aralar oğlunuz nə istəsə verin, olmasa gəlib məni döyəcək, yenə uşağı itirəcəm. Bəlkə də uşaqdan sonra o, bir az düzələr... Əslində qaynanası da bu uşağa ümid bağlayaraq hər dəfə oğlunun istəklərini yerınə yetirir. Artıq Vüsalənin hamiləliyinin 6-ci ayının olmasına baxmayaraq, əri ona həkimə getməyə belə icazə vermir, nə də özü onu həkimə aparır. Vüsalə bütün bunlarla sakitcə razılaşır. Amma bir gün... Həmin gün ki...
Ardı var...