Qadın - bir göz dolu göz yaşıyam, göz qapaqlarının həsrətinə məhkum. Hər damlada bir arzu var, hər baxışda bir ölmüş duyğunun kədəri. Süzüldükcə yanağımdan ürəyimin bir parçası, içimdə qapqara bir şəhzadə bağırır “Qırıl həyatdan” çərçivələrə məhkum yazıq , istiqamətlərə müqəvva bədbəxt, nəfəs alan oyuncaq qop həyatdan. Hər gün kimliyimin altında əzilir qürurum. Mən kiməm? Duyğularımın cəlladı, çünki ayıbdır! Mən kiməm? Sükunətlə boğulan bağırtı, çünki haqqım yoxdu! Mən kiməm?! Zəhər kimi məcburiyyət tükəticisi , hər qurtumda acıdan qıvrılıram. Qadın-canlı qəbristanlıq portreti, gülümsəyən fəryad, çarəsizliyin orağı ilə kəsilmiş başsız bədən, həqiqətlər tonqalı ilə alovlanan yolları gedən ayaqyalın yolçu. Üzümdə səhvlərimin kötəyinin izi, ürəyimdə sevgi adlanan yanlışın viranxanası, üsyanım içimdəki hıçqırıqlarımdı. Mənim əsərim göz yaşımla üzümdə bəzədiyim kədərimdir. Çürüyür ruhum bu olar, o olmaz cümlələri altında. Dözümümlə heç kəs qürur duymur, çünki borcum imiş!..
Yeriyirəm insanların arasında. Cəmiyyət mənə yad planet kimi özgədir. İnsanlar addım-addım üstümə gəlirlər, yanımdan keçirlər. Bəziləri boş qutu, bəziləri isə sükuta qərq olmuş fəryaddır. Hər simada bir başqa taleyin dəsti-xətti var, hər ürəkdə bir başqa ümidin qəbri var. Bəzilərində isə heçnə yoxdur. Bomboş qutu. Hərdən kiçik müddətli ünsiyətlər olur istəmədən. Ürəyim bulanır çoxlarından. Çoxları mənəvi virusdur, anti-virussuz. Danış, danış fayda etməz, təsir etməz. Bir silah ola kaş, toxunmadan öldürə, sahibinə cəza verilməyə. Baxdıqca düşüncələr duyulur qarma-qarışıq. Qulaqlarımı az qala kar edir bəzən sakit, bəzən ən son tondakı fikirləri. Cəmiyyət- insanın özünün də fərqində olmadan mənəviyyatını tərbiyələndirən böyük çəkic. Ruhum dar bir qara qəfəsdə, bu qəfəsi qaraldan ümidsizliyim, bu qəfəsin barmaqlıqları ölmüş ümidlərim. Qapısı açıq bir qəfəs, qaçmağa həvəssiz mən. Əgər təkrar əzab çəkmək varsa, gərəkdirmi əzabdan qurtulmağa çalışmaq? Sus və addımla heç kəsi görmürmüş kimi. Danışa-danışa sözlərimi eşitdirə bilməməkdən bezmişəm! Yeyə-yeyə doymayanlardan bezmişəm! Gözümün içinə baxaraq özünü dananlardan bezmişəm! Yaşadıqlarımı yaşamadan səhvlərimi mühakimə edənlərdən bezmişəm! Rol oynamaqdan bezmişəm! Kabusum olan suallardan bezmişəm! Həyatımı lazımsızlarla doldurub özümü aldatmaqdan bezmişəm! Həyatımda özəl bilib əyrisi olan dəyərliləri sevməkdən bezmişəm! İnsanları razı sala bilməməkdən bezmişəm! Xəyallarla yaşıyanları gicbəsər, reallıqla yaşıyanları vecsiz, duyğularıyla yaşayanları axmaq adlandırırlar.
Yağışın damcıları tökülüb dəftərimə ötən gecə. Gün keçib quruyub, izi qalıb sapsarı. Bu da bir tarixdi iz saldı həyatımda. Hər baxanda xatırlıyıram. Məcburiyyətlər bitmir ki, bitmir. Uşaqsan-olmaz, qızsan-pis baxarlar, gəlinsən-otur yerində, orta yaşdasan-ayıbdır, qocalmısan-geridə qalmısan, sən bilməzsən və öldünsə- heç olmamısan. Bir gün tək tənha qalarsan o sözü deyənlərsiz qəbristanlıqda. Əbədi sükuta qərq olar ömrün. Yaşadınmı? Yox! Həyat budurmu? Biz belə görmüşük. Qırıq-qırıq içimə yığılan təəssüflərin zirvəsindəyəm. Bəzən bu dəqiqə yıxılıb öləcəkmiş kimi oluram. Baxıram ətrafa. Uşaqlığımın xoşbəxt gülüşləri hələ də qulağımdadı. Onda duyduğum ən böyük acı, şirin ana kötəyi idi. Bəs indi? Yaşıyıram hiss etmədən. Ömür axıb gedir. Daha yaşım da az deyil. Qorxuyla çırpınır ürəyim. Qocalmağa start oldu artıq. Deyirlər hər yaşın öz gözəlliyi var. Hər yaşımı gözəlmi yaşadım mən? Gözüm hələ də "kaş" sözü ilə çağırdığım keçmişimdə qalıb. Qayıtmır ki, qayıtmır. Ata-anamın qara saçları üçün çox darıxmışam, qardaşımla oynayanda etdiyimiz dava-dalaş üçün.
Qaranlıq, taxta qutu, nəm torpaq, qulağımı kar edən sükut, təklikdən dəli olan ruhum - sonu budur başlanğıcın!!!