Təməl nöqtə düşüncə olsa da hissləri tanımaq və dilləndirmək mövzusunda vacibləşmiş bir mədəniyyətdən gəldiyimiz üçün hisslər üzərində dayanmaq istəyirəm…
Peşə müşahidələrimdən, istər qaynaqlardan, istər də özümüz və ətrafa bağlı müşahidələrimizdən yola çıxdığımızda ən çox hansı hisslər maneə yaradar, bu hisslər necə maneə yaradar mövzusunda bir paylaşmağı borc bildim. Bu böyük yükləri daşımaq yalnız seçki.
Qorxu
Günahkarlıq hissi
Hirs kimi böyük yüklərlə həyatı davam etdirmək yalnız seçkidir!
Qorxu sağlamlıqsızdır çünki gələcəyi və dünyanı düşünərək kainatda özümüzü etibarda hiss edə bilmirik deməkdir. Günahkarlıq duyğusu, hirs sağlamlıqsızdır çünki keçmişdəki bir hadisəni düşünərək, bu günü yaşaya bilmədən enerjinizi istehlak edərsiniz. Bu duyğuların nə keçmişi nə də gələcəyi dəyişdirmə gücü yoxdur yalnız sizdən enerji oğurlayaraq maneə yaradarlar.
Nə üçün maneə yaradar? İşinizdə ya da şəxsi həyatınız da irəliləmək üçün, hərəkət etmək üçün, bacarmaq üçün, birlikdə olmaq üçün, fərqinə varmaq üçün, dəyişdirmək üçün, planlamaq üçün, bağışlamaq üçün…
Bu duyğuları çox vaxt fərqində olmadan yaşayırıq. Bir əlaqəni davam etdirə bilmiriksə qorxu necə mane olur görə bilmək, öz içimizdə bir səfərə çıxmamızla mümkün ola bilir. Ya çox vaxt günahkarlıq duyğusu ilə uşaqlarımıza etdiyimiz fədakarlıqlara nə deməli? Uşaqlar da üstündə bu yüklər, asılılıqlar və təbii ki bunların təbii nəticələri olan hirs və günahkarlıq duyğusu ilə yoluna davam etməyə çalışır. Əslində bu bir sonsuz dövr…
Louisa Hay çox sevdiyim və təkrar təkrar oxuduğum baş kitabı "Düşüncə Gücüylə Müalicə" də biz qurbanların qurbanıyıq deyərək vəziyyəti yekunlaşdırar. Yəni ana-atalarımız da bu mənfi duyğularla yaşadılar və bizə də bunları öyrətdilər. İstəmədən inkişaf edən bu müddətin fərqinə vararaq axışı müsbətə çevirmək mümkündür əslində.
Bu dövrün necə qırıla biləcəyi mövzusunda dəyişik texnikalar var. Keçmiş, gələcək bu günü bir araya gətirən psikodrama işləri ilə dəyişikliklər ən qısa yoldan edilə bilər. Ya da fərdi seanslarda müxtəlif texnikalarla bu mənfi duyğular təmizlənə bilər, maneələr qalxa bilər. Bu maneələrlə həyata davam etmək bir zərurətdən çox da seçkidir. Keçmişə yapışıb, dəyişmə edə bilməmə seçkisi. Keçmiş seçkilərimiz, duyğularımız, düşüncələrimiz bildiyimiz yoldur, cansıxıcı olsa da riski yoxdur.
Hər vaxt yazdığım kimi fərqinə varıldığında həll edilməyəcək problem yoxdur. Problemləri həll etmədən də həyata hər gün deyinərək davam edə bilərik.
Bunlar niyə mənim başıma gəlir,
Mən nə etdim ki,
Nə şansızam,
Heç cür həll edə bilmirəm,
Həyat çətindir,
Həmişə qəza edirəm
Ya da
Həmişə atamın,anamın,müdirin vs. üzündən
Qarşıma doğru insan çıxmadı
O çox pis biridir
Hamısı ona görədir.
Məni hirsləndirirlər, üzürlər, əzirlər, anlamırlar, kömək etmirlər, sevmirlər deyə də davam edərək fərqinə varmağı seçmədən də yaşamaq mümkün.
Ancaq duyğularımızın fərqinə vardığımızda məsuliyyətimizi fərq edərək həyatımızdakı bəzi şeyləri düzəldə bilərik.Həyat keyfiyyətimizi artırmaq, maneələrimizi fərq etdirmək üçün çöldən bizi oyandırmaq istəyənləri belə ancaq biz hazır olduğumuzda eşidərik…
Bəzən biri, bəzən bir film, bəzən bir yoldaş, bəzən bir kitab ya da yazı bizi oyandırmağa çalışsa da eşitməyə bilərik. Bu nöqtədə dəyişdirilməsi lazım olan duyğudan əvvəl düşüncə və inancdır.
Qurbanların qurbanlarıyıq demişdik yazının başında yəni bizə qorxu, qayğı, günahkarlıq və hirs dolu duyğularımız valideynlərimizdən miras. "Mənim atam güclüdür", "Anam fədakardır", "Həmişə bizim üçün çalışdılar", "Onlar olmasa bu günlərə gələ bilməzdik" deyə dərhal müdafiə etməyə keçərək, müqavimət göstərsəniz də bəlkə ən başda qəbul edilməsi lazım olan duyğuların qaynağı olan adam ya da kəslərin həyatımız üzərindəki rolunu fərq edərək bu sonsuz dövrə dayan deməkdir.
İnsanların çox azı duyğularının məsuliyyətini üzərlərinə alıb, boynuna götürərkən, çox böyük bir hissəsni xarici qaynaqları günahlandırar. Xarici qaynaqları günahlandıraraq davamlı dəyişdirə bilməyəcəyi sahələ maraqlandığının fərqinə varmadan enerji itirər, halbuki həyatının məsuliyyətini boynuna götürərək dəyişmə gücünü və dəyişməsni özündə yaratmağa çalışanlar, həyatlarının axışını istədikləri istiqamətə çevirərək fərdi doyumlarını da artırarlar.