Sevgi!
Sevgi sözü ilə cümləyə başlamaq belə sevgiyə haqsızlıq kimidir. Çünki o zaman sevgini sərhəd içinə almış oluruq. Onu da digər qavrayışlardan bir qavrayış saymış, o qəbildə ələ almış oluruq. Amma sevgi bir varlıqdır - canlı, həssas, doğru, gözəl, saf, pak, təmənnasız nə varsa, onda olan bir varlıq.
Sevgi digər varlıqlar kimi nə ölür, nə də sərhədləri var. Sevgi ölmədiyi kimi bitən də deyildir. Ancaq qırılır, yaralanır və ondan istifadə edəni qürurla tərk edir. Sevginin olmaması işığın azalması, qaranlıqların yaranması kimidir. Necə ki, işığın azalması yox olması deyildir, sevgisiz şəraitlərin varlığı da sevginin olmaması, ya da bitməsi deyil.
Axı biz hamımız sevgidən yarandıq, sevgidən yoğrulub bədənimiz. Axı hamımız bir damla mayedən yarandıq. Sevgini izah edəcək sətirlər ola bilərmi, bilmirəm. Gerçək budur ki, sətirlərin anlada bilməyəcəyini dərk edərək sadəcə bəhs edirəm...
Sevgi ancaq bir omur boyu doğruluqdan ayılmadan axtaranların tapa biləcəyi qədər dəyərli, gözlə görünməyəcək qədər böyük, bir gülümsəmə qədər sadə, urəyimiz kimi içimizdə və bizə yaxın və ancaq bizimlə var ola biləndir.
Gözəl-çirkin, var-yox, az-çox, erkən-gec, nizamlı-nizamsız, olar-olmaz, vaxtlı-vaxtsız, mümkün - qeyri-mümkün və s . Mötərizə içindəki cümləni oxuyarkən içimizdən gələn "ah" səsini duyar kimiyəm. Hesab edirəm ki, bu sətirləri paylaşan çoxumuzun belə bir istəyi var. Sevgi ilə yoğrularaq yaradılan bizlər sevginin dadını, sərbəstliyini, sərhədsizliyini də bilirik... Mövlananın ''Nə olursa-ol, gəl" müraciətindəki bəşərilik kimi. Bu səbəbdəndir ki, biz sevgi axtarırıq. Sevgini axtararkən bəzilərimiz sevilməyi, bəzilərimiz sevməyi, bəzimiz isə sadəcə sevgini axtarırıq.
Axtarırıq: bizi biz olduğumuz üçün sevən birini, bizi çatışmazlıqlarımızı, səhvlərimizi, çirkinliyimizi də sevən birini... Bizi qarşılıqsız sevən birini.. Biz sevgini deyil, sevgiyə hakim olan və sevgi kimi bizə də hakim olacaq birini axtarırıq. Və təəssüf hissi ilə vurğulamalıyıq ki, doğulanın ən ümumi ibtidai qaydası olan "Möhtac olan hökmdar ola bilməz" məntiqinə əsasən sevgiyə möhtac bir insanın sevginin sahibi olaraq qarşımıza çıxması və bizə bu gözlədiklərimizi verməsini gözləyiriksə, bu, mümkün olmayacaq vəziyyətdir.
Axtarırıq! Sadəcə sevgini yaşaya biləcəyimiz birini...
Etiketsiz, sərhədsiz, adsız... Sadəcə sevgini dada biləcəyimiz birini...
Əvvəlini, sonunu belə düşünmədən, sadəcə sevə biləcəyimiz birini....
Malik olduğumuz tək varlığımızı, canımızı uğrunda belə düşünmədən fəda edə biləcəyimiz, sevgini tapa biləcəyimiz, sevə biləcəyimiz birini...
Axtarırıq!
Sevgini... Sadəcə sevgini...
Bəzən bir usağın saflıqla axan göz yaşında...
Bəzən damdakı göyərçinlərin gəlib çirkləndirdiyi pəncərimizdə...
Bəzən uşaqlıq rəsmlərimizdə...
Bəzən inandığımız müqəddəs məkanda dua edərkən sıgındığımız və inandığımız Yaradıcıda..
Bəzən iş yerindəki etik davranışlarımızda...
Bəzən dağ başında çiçək dərəndə...
Bəzən...
Bəzən...
Bəzən...
Bu axtarışlar müqəddəsdir! Axtaraq.... Axtarmağa davam edək....
Sevgi ancaq bir ömür boyu doğruluqdan ayrılmadan axtaranların tapa biləcəyi qədər dəyərli, gözlə görünməyəcək qədər böyük, bir gülümsəmə qədər sadə, ürəyimiz kimi içimizdə və bizə yaxın və ancaq bizimlə var ola biləndir...
Bir söz var:
Onu axtarmaqla tapa bilməzsən!
Ancaq tapanlar, yenə axtaranlardır...
O da bizim onu tapmağımızı ən azından bir o qədər istəyir və bizi həsrətlə Ona çataq deyə gözləyir!
Sevgi, sevgi, yenə də sevgi. Ancaq sevgi bütün dünyanı xilas edəcək!
Uşaq təlim-tərbiyəçisi Şahnaz Aras