Hər birimiz həyatımızda ən azı on dəfə bu atalar sözünü işlətmişik. Birindən bir umacağımız olduğunda başqa bir sirdaşımıza yavaşcadan demişik, “yağmasaydıda gurudayardı bari” . Əslində yağmasını istəmişik həmişə, bu guruldamağı da, bir təsəlli kimi və ya əsl niyyətimizi gizləmək üçün işlətmişik. Axı biz yaxşı bilirik, “sözlə qarın doymaz”. İndi bu sözü işlətməyimiz bir az, bəlkə də daha çox yalançı olmağımıza işarədir. Biz heç vaxt təsəlli və ya quru sözdən ibarət bir vədi qəbul etməmişik, sadəcə razılıq əlaməti kimi xəfifcə başımızı tərpətmişik. Quru söz bizim nəyimizə lazımdır?
Biz xəstəlikdən sönən bir həyata deyil, hədər gedən pula heyifsilənmişik, biz puç olan arzulara deyil, çəkdiyimiz əziyyətə kədərlənmişik, biz çirkli əlləri ilə çörək istəmək üçün bizə toxunan ac uşağa deyil, çirklənmiş paltarımıza üzülmüşük, biz yıxılan birinə əl uzadan deyil , onun yıxanıq, biz ağlayanın göz yaşını silən deyil, göz yaşının axmasına səbəb olanıq, xəstə olan yaxını üçün narahat olan deyil, onun vəfatı ilə təxirə düşəcək xeyir işimizə narahat olan insanlarıq, biz ölmüş insanlığa deyil, ölmüş insana ağlayanıq.
Biz istəyirik, həm də çox yenə, yenə, yenə də istəyirik, nəyi? kimi? haranı? necə? nə cür?, harda olmağından asılı olmayaraq yetər ki, istəklərimiz sırasından olsun. Biz gözəl arzular quran, xəyallarda mələk olan insanlar deyilik, vəhşi hisslərimizin planladığı həyatı yaşayan robotlarıq. Biz insan formasında insanlıqdan uzaq yeriyən, nəfəs alan, danışan canlılarıq. Biz dini qonşudan, qohumdan xəbərin olsun deyə buyurduğu halda, xörəyimizi bitirməmiş görən, sabah nə bişirim deyən insanlarıq, biz qonşunun, qohumun qapısını illərlə açmayan, amma vəfat edən biri olanda el-aləm nə deyər, ayıbdır məclisdə iştirak etməliyəm, deyə bir həftə o evdən əl çəkməyən insanlarıq.
Biz bütün insani duyğularını itirmiş halda yaşayırıq. Nə sevirik, nə mərhəmət edirik, nə nəvaziş göstəririk, nə anlayırıq, nə dinləyirik, sadəcə nəfəs alırıq, yeriyirik, içirik, yatırıq, ömür boyu etdiklərimiz bundan ibarət bundan artığını etməyə gücümüz çatmır.
Nə qədər ki, həyatımızı yeyib, içib, yatmaq üzərində quracağıq, insanlıqdan da, insanlardan da, Yaradandan da uzaq olacağıq. Hər kəsin istər karın, istər korun, istər lalın, istər zalımin, istər ədalətli insanın ehtiyac duyduğu bir duyğu var, sevgi duyğusu. Hər kəs o duyğu ilə bəslənmək istər. Bu duyğudan nə özümüzü, nə ətrafı məhrum etməyək. İnsan birini qarşılıq gözləmədən sevəndə (bura hər cürə sevgi aiddir) bir başqa hissə qapılır, dünya gözünə bir başqa görünür. Çünki heç bir qorxusu, narahatçılığı yoxdur. Ya qarşımdakı mənə dəyər verməsə, hörmət etməsə kimi bir düşüncəsi yoxdur. Əsas olan öz düşüncəsidir. İnsanları insan olduqları üçün sevir, onlara insan olduqları üçün dəyər verir. Bunun qarşılığında heç bir təmannası yoxdur, ya kiçik bir təşəkkür, ya da bir qiymətli hədiyyə gözləmir. O, onsuzda hədiyyəsini alıb, sevgi duyğusuna sahibdir, bundan böyük hədiyyə ola bilməz.