Ailənin təməli möhkəmlənməsinin əsas amillərindən biri də övladdır. Övlad sevgisi dünyada ən gözəl sevgidir bunu Allah hər kəsə nəsib etmir. Bəzi ailələr illərlə övlad həsrəti ilə alışıb yanırlar, amma nə etmək olar Allahin yazısı, neyləmək olar ki, bu hissi hər kəsə daddırmır.Bəzi ailələrsə , heç nə fikirləşmədən uşaqları dunyaya gələn kimi ya yetimxanalara qoyurlar ya da kiminsə həyətinə qoyub qaçırlar ki, belə uşaqlarınsa aqibəti hər zaman yaxşı olmur. Bəzən ac küçə itləri tərəfindən parçalanır, bəzənsə elə atıldıqları yerdə cansız bədənlərinə rast gəlinir. Bizim millətimizin bir xasiyyəti vardir ki, özgə uşagından mənə övlad olmaz deyib, illərlə uşaq sevgisindən məhrum olmağı üstün tuturlar. Mən xarici bir film seyr edirdim. Orda uşağı olmayan gənc ailə övladlığa uşaq götürürlər və onlar öz sevgilərini uşağa o qədər göstərirlər ki, dəcəl uşağı çok sakit bir uşaq halına gətirirlər. Bizdə isə övladlığa götrülən uşaqlara cox da müsbət münasibət bəsləmirlər. Onlara əziyyət edirlər, o hala gətirirlər ki, uşaq evdən qaçır.Bəs görəsən belə insanlar heç ıdüşünmürlər ki, uşağa əziyyət etmək cəhənnəm odunda yanmaq kimidir? İnsan öz bətnindən çıxan övlada bəslədiyi münasibəti ,sevgini niyə başqa uşağa verə bilmir? O, uşağın günahı nədir ki, ata ,anası tərəfində atılıb və bu sevgidən məhrumdur, ona görə uşaqmı cəzalanmalıdır? Əziz xanımlarımız, hər birimiz bir anayıq, bəs niyə görə övladlığa götrülən uşaqlara ana məhəbbətini aşılaya bilmirik? Sizcə övladlığa götrülən uşaqlar valideyn məhəbbətini görürlərmi? Sizcə bir yetimin üzünü güldürmək min savab qazanmaq deyilmi?