Hamımız Həyat adlı məktəbin "şagirdləriyik". Kimsənin ömür yolu asan deyildir. Bir çoxumuzun heç də asan olmayan ömür yoluna "daşlar" qoyanlar olur. Baxın həmin "daş qoyanlara" qarşı mübarizə aparmağınıza kömək olacaq bir xəbər təqdim edirəm.
"Baxıram ki, hamımız yorulmuşuq. Hamımız özümüzü yetəri qədər dəyərləndirilməmiş hiss edirik. Hamımız bir şey axtarırıq, bizi tamamlayacaq bir şey. Amma heç nə də tapmırıq. Günahı ətrafda axtarırıq, ölkəni söyürük, şəhəri söyürük, mühiti söyürük. Hamımız narazıyıq, amma heç birimiz birləşmirik. Çünki narazı olanlar da bir-birindən narazıdır. Beləcə dolaşıb-gedir. Labirintin içində itib-batırıq. Günlər ömürdən gedir, illər ömürdən gedir. Motivasiya axan mətnlərdən iyrənirik, bir gün oyanıb həyatın özündən iyrənirik, özümüzdən iyrənirik, bir vaxt dost, rəfiqə dediklərimizin indi haqqımızda dediklərindən iyrənirik və əlimizdə olan şeylərin də dəyərini görməməyə başlayırıq. Ailəmizdən soyuyuruuq, dostlarımızdan soyururuq, sevmədiyimiz insanların kölgəsində islanmış cücə kimi qıvrılıb təsəlli tapan içiboş varlıqlara çevrilirik, bütün günü zombi kimi telefon və kompüterlərin içində yatırıq və gün gəlir “əşi daha məndən keçdi” deyən yaşımıza çatıb, rahatlanırıq.
Yaxşı ssenaridir?!
Mən məsələn yarımçığam, HƏLƏ Kİ. Ona görə də narazıyam, cəmiyyətdən yox, özümdən. Sən də özündən narazı ol, yarımçıq qaldığından, yarım qalan tərəflərindən. Səni yarım qoyan və sənin yarım qoyduğun insanlardan danış. Niyə qalmısan yarımçıq, nədir istədiyin, nəyin dərdindəsən sən? Nəyin axmaqlığıdır sürüb gedir bu qədər? Niyə qollarımızı çırmalayıb bir dəfə də olsun öz istədiyimiz şeylərin qolundan yapışıb yanımıza dartmağa cəhd etmirik? Nəyin qürurudur axı bu? Nə qədər, neçə il belə gedəcək? Nə qədər inciyib bir kənarda oturub, kiminsə bizə yazığı gələcəyini gözləyəcəyik?
Nəyəsə cəhd edirsən, uğrusuz alınır, cəhənnəmə alınır. Yenidən cəhd et. Yorulmusan? Vallah mən də yorulmuşam, it kimi də yorulmuşam. Yüklənib çiyinlərim 25 ilin yükü ilə, hələ üstəlik həyatımı çətinləşdirənlər də var, amma nə edim? Onların etdiyini onlara edim? Ya cəhənnəmə yollayıb, ayağım altına atdıqları daşların üstündən hoppanaraq nəyəsə cəhd edim? Ya bəlkə ən yaxşısı hamımız yıxılaq ölək?
Əslində yaxşıyam. Amma bezmişəm, yorulmuşam, boğuluram. Hamısında da günahkar özüməm. Burda qalib gəlmək istəyirəm, qalib gəlməyə başlayıram, çətindir amma başlayıram. Siz də, siz çox istədiklərinizin canı, ya yıxılın yatın bütün günü evdə, ya da sizi incidənləri, bezdirənləri cəhənnəmə göndərib, özünüzə uyğun dünya yaradın və qalib gəlməyə başlayın. Bəsdir daha. Mən axmaqların, satqınların, murdarların xoşbəxt olduğunu görməkdən bezmişəm, əslində onların xoşbəxtliyinə inanmıram da. Elə insanlar xoşbəxt ola bilməz. İçlərinin murdarlığı, paxıllığı onları cəzalandırır, ömür boyu onun-bunun həyatını izləməklə içlərini yeyirlər. Amma təəssüf ki, sizin bədbəxtlyinizə inanıram. Dərin düşünən insanlar hər şeyi özünə dərd edib, bədbəxt olurlar. Etməyin belə, mən də etmək istəmirəm. Hər şeyi mürəkkəbləşdirirəm, elə ətrafımdakı dəyərli dostlarım da belə. Nə bilim, bir şey edib, bir-birimizi xilas edək. Belə olmaz.
Qalib gəlməyə başlayıram, siz də başlayın, başlayaq artıq… Uzaqlara baxırıq, yaxınlarımızı unutmuşuq. İtirməyin o müqəddəs doğmalıq hissini. Mən itmiş insan gördüm, ürəyim hələ də parçalanır buna görə, itirməyin onu.."
Ülviyyə