Səhərin açılmasını səbirsizliklə gözləyirdik.Əslində mən ikicə saat yatmışdım.Bir az yemək hazırlayıb soyuducuya qoymuşdum ki,biz gedəndən sonra bir neçə gün hazır yeməkləri olsun.
Getdiyimiz gün,çiskinli,buludlu bir hava idi.Yol boyu mənzərələr bir-birini əvəz edirdi.Gah kiçik qəsəbələr,gah da ağcaqayın meşələri görsənirdi. Hər yan sarı və qırmızı rəngə boyanmışdı.Sarı yarpaqlı agaclar göz önündən ötüb keçdikcə, sanki, burda yaşadığımız acılı şirinli günlərimiz də onlarla birgə arxada qalırdı. Həyatımızda yeni bir səhifə açılırdı. Ortancıl oglum özünə ömür-gün yoldaşı seçmişdi. Onu görməyə gedirdim.Və bir də qardaşımın uşaqlarının kiçik toyuna. Ürəyim,beynim o qədər qarışıq fikirlərlə dolu idi ki...Sevinc,kədər,həzinlik hamısı bir –birinə qarışmışdı.Bir an öncə təyyarədən enmək istəyirdim. Gəncə hava limanına enəndə kövrəlməyə bilmirəm. Sanki bir an nəfəsim kəsiləcək bir hal keçirirəm.Gələndə də,qayıdanda da. Havaya baxdım,günəşə baxdım,çox sevindim.Hər tərəfi acgözlüklə seyr etdim. Sanki yay idi.Canım vətənim,səni hansı ölkə əvəz edə bilər ki?!Ölməz şairimizin bu misraları kecdi qəlbimdən:
El bilir ki,sən mənimsən,
Yurdum,yuvam məskənimsən,
Anam, doğma vətənimsən,
Ayrılarmı könül candan,
Azərbaycan,Azərbaycan.
Avtomobilimiz irəlilədikcə görünən evlər,həyətlər,bağ-bağçalar adamın könlünü oxşayırdı.Ağaclar hələ də yamyaşıl idi.Ətrafın gözəlliyinə o qədər dalmışdım ki,artıq nə üçün gəldiyimi sanki unutmuşdum.Bir an qaynana olacağım yadıma düşəndə gülmək məni tutdu.Qaynanaya bax ha....Hələ öz aləmindədir.
Nəhayət bu da doğulub boya-başa çatdıgım küçə.Bu da o möhtəşəm cinarlar.Bu yollarla doğma məktəbə gedib gəlmişəm. Bura mənim ən sevdiyim,ən bağlı olduğum yerdir.
Anamgilin həyətində üç ailə yaşayır.Sanki bir ailədirlər.Çox mehribandırlar.Hər bir məclisdə əl-ələ verər,beləcə bütün işlərin öhdəsindən gələrlər, sonuncu qabın yuyulmasına qədər.Onlar yenə də əl-ələ vermişdilər.
Bir az söhbətləşib əşyalarımı qoymaq üçün öz evimizə yollandıq,qaynanam və kiçik oğlum Nicatla. Bura yenidən qayıdacaqdım.
Ardı var...