Əziz xanımlar! Madam Səbinənin həyatı ilə sizi bu qədər kədərləndirdim, onda icazə verin soyuqlayaraq xəstəxanaya düşməsi ilə mənim onunla (Səbinəylə) rastlaşmağıma səbəb olan başqa bir qızcığazın hekayəsi ilə bunu kompensasiya edim.
Əslində onun da hekayəsi bir xəstəxana palatasında başlayır.
Hələ bir gün əvvəl uzun sürən ağır cərrahiyyə əməliyyatından çıxmışdım. Bu gün isə çarpayımın ətrafında bir qrup həkim və tibb bacıları çaşqın-çaşqın hamilə olduğumu göstərən test çubuğuna baxaraq susurdu. Axı bu necə ola bilərdi? Heç kim inana bilmirdi. Keçirilən əməliyyatdan sonra hamilə olsam belə uşağın düşməməsi mümkün deyildi. Uzun çəkən sakitlikdən sonra nəhayət ki, cərrah xanım dilləndi:
-Doğrusu bu cür əməliyyatdan sonra hamiləliyin qalmasını mümkünsüz hesab edirdik. Demək, belə də olurmuş. Nə isə, olan olub. İndi hələki mümkün deyil, Allah qoysa 1.5 aydan sonra tikişlər oturuşacaq, sonra götüzdürərsən.
Çaşqınlıq içində idim. Necə yəni “götüzdürərsən”? Sakitcə:
-Doktor, mənim elə bir fikrim yoxdur. – dedim.
Bayaqdan davam edən susqunluğu pozmağa elə bu lazım imiş sanki. Hərə bir tərəfdən etiraza başladı. Araya qoyan kim, qınayan kim, başa salmağa çalışan kim...
-Sən nə danışırsan, ay qız?- cərrah qətiyyətli tonla dilləndi, - Necə yəni götüzdürməyəcəm? Elə bilirsən ondan sənə uşaq olacaq? Heç xəbərin var ki, 2 saatlıq əməliyyat boyunca sənə nə qədər narkoz verilib? O heç inkişaf da etməyəcək! Üstəlik sənin özünə də olmaz axı. Bu cür əməliyyatdan sonra... saxlasan, mən heç nəyinə təminat vermirəm.
Susurdum. Nəhayət abort qərarı verib, hərə öz işinə dağılışdı.
Artıq 2 övladım vardı. Ana idim. Övlad nədir, bilirdim. Doğulmamış övladımı öldürməmək üçün çarə axtarırdım. Mənə dəstək olacağına ümid etdiyim ginekoloqumu xatırladım. Tibb bacısını çağırıb, ondan mənim üçün istifadə olunmuş narkotik vasitələrin adını xahiş etdim. Nəhayət uzun bir siyahını axır ki, gətirib çıxardılar. Lakin böyük ümidlə zəng vurduğum ginekoloq siyahını eşidib, dəhşətə gəldi! Uşağın görünüşü normal olsa belə, əqli zəkasında mütləq çatışmazlıq olacağından əmin idi.
Yolum hər tərəfdən bağlanmışdı. Çarəsizdim. Ancaq ümidimi kəsmirdim. Birdən, sanki, Allah mənə zehin açıqlığı verdi. Düşündüm və anladım ki, test daha çox zəif göstərdiyi üçün bu uşaq ən çoxu 3 həftəlik ola bilər. Uşağın isə ana ilə bağı yalnız 3 həftədən sonra yaranır. Yəni uşaq narkozun təsirinə məruz qalmamalı idi. Bəlkə də səhv xatırlayırdım, ancaq bu fikir mənim ümidim oldu, ona sarıldım və saatlarla dua etdim...
Artıq 12 həftəmi tamamlamışdım. Pis xəbər eşitməkdən çəkinsəm də UZİ-yə getdim. Uşağın sağlamlığı haqda az-çox məlumat almaq istəyirdim. Və burada daha bir sürprizlə qarşılaşdım: uşaq qız idi! Qız... Evdə daha 2 qızım vardı. İndi mən çıxıb bu da qızdır desəm, onsuz da hamının götüzdür dediyi bir şəraitdə israrlar daha da artmayacaqmı? Və qərara gəldim: uşağın cinsiyyətini gizləyəcəm, və nə olursa olsun onu dünyaya gətirəcəm. Səhv etməmək üçün çox düşünürdüm. Başa düşürdüm ki, bu qərarımla bütün qalan həyatımı əqli çatışmazlığı və ya hər hansı başqa şikəstliyi olan bir uşağa həsr etmiş ola bilərəm. Nə etməli idim? Bu qız mənim sınağım idimi? Bəlkə cəzam idi? Bəlkə mükafatım idi? Ona baxmaq savabı mənə yetəcəkdi, bəlkə? Bütün bu suallara tək bir cavab tapdım: istər sınağım olsun, istər cəzam, istər mükafatım, hər nə olur olsun, onu mənə Rəbbim verir. Rəbbimin verdiyindən imtina etmək nə həddimə? Buna haqqım varmı? Əlbəttə ki, YOX! Və həmin gün bir ŞANS VERMƏK qərarına gəldim. Yox, uşağa yox! Özümə! Məhz özümə bir şans vermək istədim: ÖVLAD QATİLİ OLMADAN YAŞAMAQ ŞANSI!
Aylar keçdi. Həkimlərin və yaxınlarımın bütün nigarançılıqlarına baxmayaraq, ağlıma belə gəlməyəcək qədər rahat hamiləlik keçirdim. Rəbbim mənə nur topu kimi sağlam və gözəl bir qız lütf etdi. Şirinliyi ilə hər kəsin sevimlisi olan Əsmərimi mənə əmanət etdi!
Bu gün artıq bütün qəlbimlə inanıram: həyatımda özümə etdiyim ən böyük yaxşılıq idi bu! O gün mən fərqli qərar vermiş olsaydım,
bu körpə can dünyaya gözünü heç açmayacaqdı,
ətrafında baş verənləri bu cür təəccüblə seyr edə bilməyəcəkdi
bu şirin üzünü heç görməyəcəkdim.
Bir gün beləcə oynayarkən yuxulamayacaqdı.
Bu gözəl gözlərlə mənə baxmayacaqdı.
Pəncərədən boylanaraq dünyanın belə böyük olduğunu görməyəcəkdi.
O olmasa idi bacısının yazı masasını kim dağıdacaqdı?
Sevimli ayaqqabıları ilə həm bayırda, həm də evin içində kim gəzəcəkdi?
Hər “olmaz” eşitdiyində küsərək mənə arxasını kim çevirəcəkdi?
Və nəhayət bu yazıya yerləşdirməyə 1 tək gözəl kadr çəkə bilmək üçün bütün günü məni arxasından qaçdırıb, sonda yenə də köhnə şəkillərə kim möhtac qoyacaqdı?
Sizcə də bütün bunları yaşamağa dəyməzdimi?
Əziz xanımlar! Abort stoluna çıxarkən bir daha düşünün:
Mənim və övladımın yaşadığı bu gözəllikləri nə siz, nə də həyatına son verməyə hazırlaşdığınız körpəniz görməyəcəksiniz!
Sonda bütün qadınlara müraciət edərək demək istəyirəm:
GƏLİN ÖZÜMÜZƏ BİR ŞANS VERƏK!
BALA QATİLİ OLMADAN YAŞAMAQ VƏ YARADANIMIZIN QARŞISINA ÇIXMAQ ŞANSI!