Dostlarının özbaşınalıqlarına göz yummaq, qüsurlarına görə xəyala qapılmaq, onları təqlid etmək, ən pis xasiyyətlərini bəyənmək, sanki əzəmətli kimi bunlara heyran olmaq dəlilik deyilmi? Amma qəbul edin ki, dostluqları quran və bəsləyən yenə də bu dəliliklərdir. İnsanların çoxu dəlidir. Həm elə bir insan yoxdur ki, onda heç olmasa dəliliyin bir növü belə olmasın. Üstəlik bütün dostuqlar bənzərliklər üzərinə qurulmuşdur.
Xidmətçi ağasını, cariyə xanımını, tələbə müəllimi, dost dostunu, ər arvadnı, ev sahibi qonağını xəta, üzə gülmə, könül alma kimi dəliliklə aldatmasalar, çox qısa bir zamanda bu hal digəri üçün dözülməz olardı. İnsanın hər etdiyindən məmnun olması, öz-özünə heyranlığı qədər böyük bir dəlilik olarmı?
Desiderus Erasmus