Ata və iki kiçik övladı meşədə gəzintiyə çıxırlar. Bir müddət gəzişdikdən sonra uşaqlarda biri "Ata, çox yorulmuşam" deyir. "Məni qucağına ala bilərsən?"
Ata oğluna cavab verir:
"Bala, səni qucağıma ala bilmərəm. Mən də çox yorulmuşam."
Oğul cavabı bəyənməyib ağlamağa başlayır.
Ata heçnə demədən ağacdan bir budaq kəsir. Bıçaqla budağı düzəldir. Oğluna uzadıb "Al bala, bu da sənə gözəl at." deyir.
Uşağın gözləri sevincdən işıldayır. Böyük sevinclə ata minir və səs sala-sala evə tərəf qaçmağa başlayır.
Ata onlara təəccüblə baxan qızıa sarı dönüb:
"Bax həyat budur, qızım." deyir.
"Bəzən çox yorulanda, səni həyata bağlayan bir şey axtarırsan."
"Ovcumuzdakı Kəpənək"
Ahmed Şerif İzgören