Təxminən 20 yaşına çatdıqdan sonra Məhəmməd (s.a.v) əmisinin himayədarlığı olmadan tam müstəqil həyata başlayır. Bu zaman Məhəmmədin (s.a.v) özündən asılı olmayan hadisələr onun gələcək məşğuliyyətini müəyyənləşdirir. Ticarətdə onun əli gətirir, yaxşı çarvadarlıq edirdi. Lakin əlində kifayət qədər sərmayə olmadığından sərbəst ticarət edə bilmirdi. Ərəb tarixçilərinin yazdıqlarına görə Məhəmməd (s.a.v) gözəl xasiyyətli, həddən artıq vicdanlı, səmimi, namuslu, sədaqətli, düzlüyü sevən adam idi. Məhz onun sənəti də düzlük, ağıl, vicdan, sözündə bütövlük, ona etibar edilmiş mallara həddən artıq qayğı tələb edirdi. Məhəmmədin (s.a.v) çarvadarlıqdakı işləri yaxşı getdiyindən hamı ona inanırdı. Məkkəlilərin nəzərində o, olduqca təmiz, pak idi. Bu xüsusiyyətlərinə görə hətta Qureyşilər ona Əməlisaleh ləqəbi vermişdilər.
Bu dövrdəki onun mənəvi həyatı haqqında ona irad tutulası söz demək mümkün deyil. Onun özünün dediyinə görə, vicdanlı və namuslu həyat sürdüyündən Allah həmişə onu pis əməllərdən və günahlardan hifz edibmiş. Məhəmməd (s.a.v) 25 yaşına çatmışdı. Dörd illik müstəqil həyat onun taleyində zahirən heç nəyi dəyişdirməmişdi. O, yenə əvvəlki kimi müxtəlif ticarət tapşırıqlarını yerinə yetirirdi. Vicdanlı və bacarıqlı adam olduğundan Məhəmmədin (s.a.v) şöhrəti getdikcə artırdı. Nəinki əmiləri və başqa Haşimilər, hətta Qureyşilər qəbiləsinin varlı tacirləri belə kömək üçün ona müraciət edirdilər. Lakin ona miras qalmış cüzi vəsaitdən gələn gəlir o qədər az idi ki, ömrü boyu əlləşsəydi yüksək bir səviyyəyə çata bilməzdi. Məhəmmədin (s.a.v) bu yolla varlanmağa, var-dövlət sahibi olmağa heç bir ümidi yox idi.
Həmin illərdə onun daxili aləmində mürəkkəb dəyişikliklər baş verirdi. Bu dəyişikliklər onun dini məsələlərə olan marağını getdikcə gücləndirir və dərinləşdirirdi.
Dini məsələlərə olan xüsusi maraq “müqəddəs şəhər” idi. Ərəbistanın hər yerindən buraya ziyarətə gəlirdilər. V əsrin sonu – VI əsrin əvvəllərində burada Allahaxtarıcılıq dəqiq forma almışdı. Əfsanələrdə bütün həyatını mövcud dini ayinlərin tənqidinə və yeni dini konsepsiyalar yaratmağa sərf etmiş bir çox məkkəlilərin adlarına rast gəlmək mümkündür. Bu isə təsadüfi deyildi. Şəhər ağır ictimai böhran keçirirdi. Tayfa qanunları fəaliyyət göstərsə də, artıq rəsmi hal daşıyırdı, müqəddəs hesab edilmirdi. Həyatda belə bir əqidə getdikcə daha çox rəhbər tutulurdu: “Kim varlıdırsa, o da haqlıdır”.
Varlılar belə hesab edirdilər ki, hər şey qaydasınca gedir., hər şey ədalətlidir. Varlılar tərəfindən ticarətdə sıxışdırılan əksər məkkəlilər isə hiss edirdilər ki, qarışıq və ədalətsiz dövr başlanır.
Köhnə fikirlərlə yaşayanlar üçün həyat dözülməz olur və mənasızlaşırdı. Artıq insan özündə elə bir dünyabaxışı yaratmalıydı ki, sosial ədalətsizlik şəraitində də həyatın qiymətli olduğunu duya bilsin, itirilmiş yaşamaq ümidini ona qaytarsın.
Məhəmməd (s.a.v) Allahaxtaran həniflərə rəğbətlə yanaşırdı. Onların təlimlərində qədim ərəb əfsanələri və dini ayinləri ilə vahid Allah və insanın ölməzliyi ideyası qəribə və tamam inandırıcı olmayan bir şəkildə çulğaşırdı. Lakin yalnız məntiqi mühakimələrlə, söz yox, həqiqəti tapmaq mümkün deyildi.
Dini axtarışlar üçün ta qədimdən başqa bir yol mövcuddu – öz daxili aləminə qapanmaq, emosiya və fikirlərini idarə edə bilmək. İnsan özünün heyvani və xudbin təbiətindən nə qədər çox uzaqlaşırsa, hissən qavranılmaz aləmə bir o qədər çox yaxınlaşır, bu aləm özü bir o qədər tez onun köməyinə gəlir və onun qarşısında tədricən və ya dərhal bütün həqiqətlər, bütün həqiqətlər, bütün biliklər açılır, dərk edilən olur.
Axırıncı peyğəmbərin (s.a.v) dünyaya gəlməsindən yüz illər keçmişdi, bilikli və müdrik adamlar deyirdi ki, bu yaxınlarda yeni peyğəmbər (s.a.v) zühur edəcək. Lakin Məhəmmədin (s.a.v), çarvadarın, qoyun-quzu otarmaqla məşğul olan bir adamın, peyğəmbərlik haqqında fikirləşməsi gülməli deyildimi? Məhəmməd (s.a.v) kim idi ki, Allah onunla danışmaq istəsin? Amma bir az dərindən fikirləşəndə və bəzi hadisələri qarşı-qarşıya qoyanda bu o qədər də gülməli və mənasız görünmürdü.
Ardı var...