Rəsulullah (s.ə.v.) buyurdu ki: "Allah mərhəmətli olanlara mərhəmətli olar. Elə isə siz yerdə olanlara qarşı mərhəmətli olun ki, səmada olanlar da sizə rəhmət etsinlər". (Tirmizi, Birr 16, (1925); Əbu Davud, Ədəb 66, (4941)
Son üç günüm bizim küçədə yazıq bir pişiyin miyoltusunu eşitməklə keçdi. Əvvəllər fikir vermədim, amma sonra uşaqlar gözünə çöp batdığını və ona görə qışqırdığını deyəndə o qədər kədərləndim ki, onun halına yanmağa başladım. Çox ağrılı bir vəziyyət idi. Gecə yarısı pişiyin ağlamaları ürəyimi ağrıdırdı. Yoldaşıma "Dözə bilmirəm, çox kədərlənirəm" dedim. Sağ olsun, aşağı düşüb pişiyə baxdı.Lakin pişiyi tutmaq mümkün olmadığından "Heç olmasa süd verək" dedik. Bir az südə çörək doğradım. Sabahısı gün uşaqlar tutub gətirdi, amma bağlanmış gözündə çöpü görə bilmədiyim üçün heç nə edə bilmədim.
Etiraf edim ki, mən ilk dəfə bir heyvan üçün dua etdim. "Rəbbim, pişiyə kömək et, nə olar" dedim neçə dəfə. Sonra Suriyada və dünyanın bir çox yerində öldürülən körpələrin hansı vicdanla öldürüldüyünü fikirləşdim. Boğazından bıçağlanan, ürəyinə güllə vurulan körpələr, qadınlar.
Lakin daha pisi bilirsiniz nədir? Ana və ataların "Çox sevirik" dedikləri balalarını cəhənnəm yanacağı kimi hazırlamaları. Allahın kitabındakı o qədər xəbərdarlığa, qəti əmrlərə, Rəsulullahın (s.ə.v ) tövsiyə və təlimlərinə baxmayaraq, hələ də uşaqların buna hazırlamamaq. İslam bir filosof təlimi deyil, Peyğəmbərimiz ( s.ə.v) bir mifologiya qəhrəmanı deyil, Quran sıravi bir dünya klassikası deyil. Bəs necə olur ki, uşaqlarımızı İslam çərçivəsində tərbiyələndirmirik?
"Ey iman gətirənlər! Özünüzü və ailənizi, yanacağı insanlar və daşlar olan oddan qoruyun. Onun başında mərhəmətsiz, güclü, Allahın özlərinə buyurduğuna qarşı gəlməyən və əmr edildiklərini edən mələklər vardır". (Təhrim: 6)
Ehh! Bu unutqanlıq nə hallara saldı bizi. Balalarımız günahsız və təmizdir. Onların ürəklərini niyə boş buraxırıq, niyə ruhlarını aclığa məhkum edirik?
Hələ orta məktəbdə "Oxu, qızım, yad oğluna möhtac olma" deyə təlqin etdiyimiz övladımızı səhər namazı üçün yuxusundan oyatmırıq, "Hələ uşaqdır" deyirik, "Ürəymiz gəlmir" deyirik. Amma əslində necə də ürəymiz gəlir, necə mərhəmətsiz rəftar edirik övladımıza.
Qoyun o şirin dodaqlar Allah adıyla islansın, balaca ürəklərinə Allah, Peyğəmbər, Quran sevgisi dolsun! Onların da Rəbbini tanımağa haqqı var. Onların da səcdədə Allahla görüşməyə ehtiyacı var.
Necə də qorxunc izah edir Rəbbimiz cəhənnəmi! Namaz qılmayanlar, İslamı həyatına yaxın buraxmayanlar, Allahı işlərinə qarışdırmayanlar dolduracaq oranı, təəssüf!
Bir heyvana belə ürəyimiz yanarkən, övladımızı cəhənnəm yanacağı edəcək qədər mərhəmətsiz ola bilmərik. Hərçənd, həmişə unuduruq: onlar bizim deyil, yalnız Allahın əmanətidir, duz deyilmi?
Yazar: Cahidə Sultan
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR