Allahım, növbəti məktubumu yazıram sənə…
Ürəyim doludur…
Ağlımı fikirlər, düşüncələr, qəlbimi hisslər, duyğular rahat buraxmır… Vicdanım haqqında susuram hələ… Ağlımdakı fikir və düşüncələri bəzən anlaya, qəbul edə bilmirəm, hissləri və duyğuları bəzən yaşaya və yaşada bilmirəm… Bu təbiidir? Belə olmalıdır?!
Son zamanlar ruhum mən yatarkən bədənimi tez-tez tərk edir, səyahətə çıxır, ayılmaq və tərpənmək istəyirəm, alınmır, sanki ölmüşəm, özümü kənardan yatarkən görürəm… Özümü keçmişdəki həyat videoma baxdığım zaman kənardan görürəm, niyə axı?!
Sənin xəbərin, razılığın olmadan ruh bədəni tərk edə bilməz, zaman və məkan səyahətinə çıxa bilməz… Nə demək istəyirsən, bununla axı?! Nəyə işarə edirsən?!
Hətta bir neçə dəfə ruhum ölkəni tərk edib, qızımın yanına da getmişdi, sanki qızım da mənim ruhumu hiss edirdi…
Allahım, sənə inanıram, səni sevirəm, səndən qorxmuram… Onsuz da səndən incidiyim anlarımda da, səni unutmuram…
Onsuz da unutdurmursan özünü…
Bəzən elə dolaşıram ki, o qədər özümə yadlaşıram ki, o qədər özümü qapayıram ki, sanki artıq sondur… Nə kədərdir, nə depressiyadır bu… Sadəcə boşluq, sadəcə biganəlik, sadəcə sonsuzluq…
Bəzən elə yoruluram ki, bezirəm ki, səbəbsiz yerə, kimdən, nədən, niyə, harada, necə olduğunu da bilmir, anlamıram, mexaniki yaşayıram həyatımı…
Bəzən susuram… Susuram ki, o susqunluq, sakitlik, ətalətin içində özümü, səbəbləri, suallara cavabları tapım…
Susuram ki, tapmaq üçün axtarışa çıxa bilim… Susuram ki, axtarıb tapdığımı özümə saxlayım, paylaşmayım…
Bəzən günlərimi, anlarımı, son olaraq yaşayıram, sanki həyat belə yaşanmalıdır, sanki ölüm yanımdadır, hazıram, razıyam, Allahım, bilirəm, müqəddəs deyiləm, bilirəm, öz bildiyim kimi yaşayır, mübarizə aparıram. Üstünlüyüm bəlkə tükənməz pozitiv enerjimdə, qoruduğun saf qəlbimdə, düşünməyi bacaran ağlımda, yaşatdığın vicdanımda, pislikdən müdafiə edə bildiyin ruhumdadır. Bir də yaradıcı olduğumdadı, bütün üstünlüklərimlə insanları özümə cəlb edə bilməyimdədir.
Bilmirəm, bəzən nə istədiyimi, nə düşündüyümü…
Bəzən bilərəkdən inkar edirəm səni, özümü, yenidən təsdiq etmək üçün…
Allahım, çox ziddiyyətliyəm, çox dilemmalar önündəyəm…
Allahım, niyə şeytan tez-tez girir yuxuma? Qəlbimi almaq istəyir, ona niyə lazımam? Nə vermisən mənə? Verdiyin nəyi o almaq istəyir məndən?
Axı o da bir mələkdir, bir vaxtlar çox sevdiyim mələk…
Yuxuma tez-tez səmaya qalxıb aydın, gur, təmiz, bəyaz işıq görür, səslər eşidirəm, sanki orada o anda səninlə danışıram, sənin yeni təyinat, göstərişlərini, məsləhətlərini dinləyirəm… Hər belə yuxudan sonra yazıram, yazdığımı çox adam oxuyur, bəzən də mənimlə razılaşır, bəzən də bəyənir…
Yaradıcılığımla nə ötürməliyəm, nə deməliyəm insanlara? Hələ də anlaya bilmirəm… İstənilən anda və yerdə beynimə yeni fikir, ideya, mövzu verirsən, mənsə yazıram…
Mən kiməm?! Nə etməliyəm?Nəyə hazırlayırsan məni? Məni nigaran qoyma… Bu günlük bu qədər, Allahım…
Günel Fərhadqızı