Salam əziz oxucular! Bu yazını yazıb, yazmamaq barədə aylardır düşünürəm. Amma sonda sizin məsləhətlərinizə ehtiyacım olduğunu düşünüb yazımı göndərməyə qərar verdim. Düşünürəm ki, ən başdan başlasam daha doğru olacaq.
Mən ailənin sonuncu övladıyam. Bacım və qardaşım məndən kifayət qədər böyükdürlər. Ailəm həmişə böyük olduqları üçün onların probləmləri ilə məndən daha çox məşğul olur. 2005-ci ildə Universitetə qəbul olundum. Hər kəs çox sevinirdi. Yaxşı da oxuyurdum. Amma birinci kursun sonunda qrupdakı oğlanlardan biri mənə qarşı hisslərinin olduğunu dedi.
Bu oğlanın valideynləri yox idi. Əvvəllər ona sadəcə yazığım gəldiyindən sərt davranmırdım. Amma o bu yumşaqlığı yanlış anlayırdı. Sanki ona qarşı nəsə hiss edirmişəm. Doğrudur, pis insan deyildi. Məni də çox sevirdi. Ən azından buna məni inandırmışdı. Mən də düşünürdüm ki, mənə sevgisi lazımdır. Onun sevgisi ikimizə də bəs edər. Mən sevməsəm də olar. 4-cü kursda nişanlandıq. Hər gün dalaşırdıq. Həddən çox olan qısqanc olduğu üçün məni çox yorurdu. Əsgər getdi, bir illik. Ailəsi, yeni qohumları bir dəfə də mənimlə maraqlanmadılar. Nənəm rəhmətə getdi. Heç telefonla da olsa başsağlığı vermədilər. Əsgərlikdən gələndə ata evini düzəldər deyə fikirləşirdik. Amma bir il ərzində özü üçün işlədi, gəzdi, dolandı. Mənə nəzərdə tutulan hər şeyin pulunu dostuna verdi. Bu artıq son damla oldu. Heç evi təmir edə bilmədi. Dəfələrlə ona dedim ki, belə etməsin. Bizə yazığı gəlsin. Bəs o belə edirsə, bizim axırımız nə olacaq? Onu da qeyd edim ki, o əsgərlikdə olduğu dövrdə mən magistraturaya daxil oldum və bitirdim. İş axtarırdım və tapdım. Şükür ki, yaxşı işim də var. Amma işdə də məni rahat qoymurdu. İşə daxil olduğumda heç kimə nişanlı olduğumu deməmişdim. İndiyə kimi də çox adam bilmir. Bilmələrini də istəmirəm. Bu ilin aprelində ona son sözümü dedim. Dedim ya hər şeyi yoluna qoyub, bizim üçün, mənim üçün və ən nəhayət gələcəyimiz üçün bir addım atsın, ya da mən nişanı qaytarıram. İnanmadı. Yenə bekar gəzib zaman itirməyə davam etdi. Bir gün valideynlərim onu çağırdılar. Gəldi və hər şeyi tamamilə fərqli dedi. Bir oğlana yaraşmayacaq şeylərdən danışdı. Məni restorana aparıb, magistr imtahanlarımın ödənişini bu verirmiş və.s Əslində universitet həyatımdan belə xəbəri yox idi. Valideynblərim eşitdikləri yalandan sonra nişanı qaytardılar. Bir həftə sonra gəlib hər şeyi geri götürdülər. Amma bu həftə ərzində yaşadım desəm yalan olar. Amma ayrılmağa qəti qərar vermişdim.
Buna daha bir səbəb də var idi. İşə yanvar ayında başlamışdım. İş yoldaşım olan bir oğlana qarşı hisslərim yaranmağa başlayırdı. Lakin fikir vermirdim. Onun mənə olan diqqəti isə işdə heç kimin gözündən yayınmırdı. Bir gün təsadüfən mənim elektron ünvanıma mesaj yazdı. Elə sadə mesaj idi. Sevgi etiraf deyildi. Sadəcə mesajlaşırdıq. İşdə yanaşı otaqlarda otururduq. Getdikcə bu münasibət böyüyürdü. İlk həftədə ona nişanlı olub qaytardığımı dedim. "Hər kəsin başına gələ bilər" dedi. İnandım. Artıq 9 ay ötüb bu hadisələrdən. Amma bu 9 ayda nələr yaşanmadı. Göz yaşı, kədər, küskünlük, mübahisə. Mənə ilk gündən "hər kəsin başına gələ bilər" desə də hər mübahisəmizdə "sən onu hələ də sevirsən. Onunla məni müqayisə edirsən" deyirdi. Artıq bütün bunlardan bezmişdim. Bir dəfə əsəbi halda mənə qarşı nalayiq söz işlətdi. Həmin an da üzr istədi. Vəziyyətini görürdüm. Əsəbdən ağlayacaq halda demişdi. Bu addımını bağışlaya bilməsəm də yenə əlaqə saxlayırdım. Bir neçə gün sonra buna da peşman etdi. Hər mübahisəmizdə "ilk sevdiyim məni çox sevirdi" deyirdi. Bu sözlərini bağışlaya bilməsəm də ayrıla bilmirdim. Bir gecə səhərə kimi ona yazdım və ayrılmağımız barədə qərarımı verdim.
Ümid edirəm ki, bununla da bitər münasibətlərimiz. "Axı niyə mən bunları yaşadım" deyə hər gün özümə sual verirəm. Hər gün göz yaşı, əsəb keçirdim. Sevgi budurmu?... Hal-hazırda məzuniyyətdəyəm, amma yenə işə çıxacağam. Onu yenə görəcəm. Nə edəcəyimi bilmirəm. Son günlər "Yetimin və qadının haqqını yeməzlər" sözü ağlımdan çıxmır. Bəlkə, mən nişanlımı yarı yolda buraxdığıma görə bütün bunları yaşayıram?. 3 il nişanlı qaldığım şəxsdən ayrıldıqda bu qədər üzülməmişdim. İndi isə sadəcə günlər başlayır və bitir. Allahdan tək istəyim bu hisslərimə qalib gələ biləcək bir güc verməsidir.