O qədər safdır ki, hislərim heç bilmirəm nə ad qoyum?!Bəlkə təzə cücərir, bəlkə də qışın şaxtalı nəfəsindən yeni çıxıb yayın istisiylə ovunmağa çalışır.Bəlkə dostluqdur , bəlkə də .....
-Yox o bəlkədir elə məni qorxudan.Ya o qorxduğum hiss olsa .Heç özumə belə etiraf etməmişəm, edə bilməmişəm o bəlkəni.Amma yox, yalan dedim.O bəlkəni iki ay bundan qabaq saf sevgiylə dolub daşan, gözlərindən mənim üçün yaş axıdan birinə etiraf etdim.Çox məcbur etdi , mən də söylədim.Hansı ki heç özüm özümə etiraf etməmişdim.Gözümün içinə bax dedi, bax və denən.Denənki onu sevirsən .Həmin an hiss etdiklərimə inana bilmədim.Gözləri dolmuşdu , əgər etiraf etsəydim o yaş axacaqdır...Düşündüm ürəyimdə, sonra dedim...Yox mən bacara bilmərəm, iki damla yaşa görə sevgimi boğa bilmərəm.Axı mənim hiss etdiklərim, yazıq deyilmi mənə.Həmin anda dayanacaqda keçirdiyim o on deqiqe mənə bitmək bilməyən 10 saat kimi gəldi.Nə deyim??? Axı heç özümə belə etiraf etmediyim , adını belə qoya bilmədiyim hislərimi necə etiraf edim???
-Gözümün içinə baxdı, son dəfə soruşuram dedi.Gözlərimə bax və onu sevdiyini de.Allahım, necə əzablı dəqiqələr idi bu.O axan yaşlara bir də baxdım.Bəlkə hiss etdiklərimi boğum, yeni sevdaya yelkən açım dedim.Çünki elə inandırıcı vədlər verirdi mənə.Bir qadını, bir gənc qızı xoşbəxt edəcək nə qədər sözlər, nə qədər vədlər vardısa hamısını eşitmişdim o an.Amma nə olsun ürəyimin qulaqları sanki kar idi, eşitmirdi bu gözəl vədləri. Hey mübarizə apardım ürəyimlə həmin anda.
Bəlkə “Hə” deyim, bəlkə xoşbəxt edəcək məni, bəlkə yeni çiçək açan, özümə belə etiraf edə bilmədiyim hislərimi unutduracaq mənə.Sonra bunlarin əksini fikirləşməyə başladım.Ya xoşbəxt olmazsam, ya qəlbimdə yeni cücərməyə başlıyan, adını belə qoya bilmədiyim o saf hislərimi boğa bilməsəm, elə hey çiçək açmağa davam etsə, qollanıb budaqlansa ya, daha da şaxələnsə.Qorxdummm...
-Sonra çöndüm ətrafıma baxdım. Bizdən kənarda həyat davam edirdi.İndi fikirləşirəm inana bilmirəm ki, bunların hamısını o on dəqiqə ərzində yaşamışam. Gözlərim hər yerə baxdı, baxdı və yenə də gəlib onun gözlərində dayandı. Həmin an inana bilmədiyim cəsarət gəldi dilimə. Bəlkə də o adını qoya bilmədiyim saf hislərimin cəsarəti idi.
-Sualı bir də təkrarladı:”De ki, onu çox sevirsən”.Dözmədim acıqlı-acıqlı cavab verdim. Sən hazırsansa eşitməyə etiraf edə bilərəm. Buyur dedi, səni eşidirəm.
Başımı aşağı dikdim və “Mən onu çox istəyirəm” dedim. Yox, belə olmaz dedi, gözlərimə bax , de. Mən sənin sözlərinə yox, gözlərinə, baxışına inanıram dedi.
- Başımı qaldırdım, yox sevgimdən utanmamalıyam, deyəcəm dedim. Axı nə hiss edirdim o an heç bilmirdim. Gözlərinə baxdım, sanki damlalar hazır dayanmışdı yanaqlardan süzülüb intihar etməyə. Qıymasam bəlkə o yaşlara, nə də olsa mənim üçün axırdı dedim. Vaxt daralırdı, nə isə deyib bitirmək lazım idi və o an gəldi. Öz-özümə danışmağa başladım...Hə denən, denən ki, mən başqasını sevirəm. Sanki bu hislərimlə mübarizə aparırdım,” yox demiyəcəm”- deyə ama dedim. Özümə belə etiraf etmədiyim sevgimi bir başqasına etiraf etdim.
Baxdım gözlərinə cəsarətlə və dedim, “Mən onu çox sevirəm” dedim və susdum. İnana bilmədim bu sözləri mənmi dedim deyə duruxdum qaldım. Allahım, o səs mənim idi?? O etirafı mənmi etdim??...Çətin də olsa qəbul etdim, bəli o etiraf mənim idi.
-Axdı yaşlar gilə-gilə.O insan yad olsa belə parçalandı ürəyim. Amma nə edim, əlacsız idim. Heyatda bütün sevgilər qarşılıqlıdır deyə bir qanun yoxdur dedim və sağollaşdım. Arxamca yaşlar axırdı amma çönüb arxama baxmamağa çalışdım. O an sanki qurtarıcım olan, o əzablarıma nöqtə qoyan evə gedəcəyim avtobusum gəldi. Arxama baxmadan mindim və getdim. Çönüb baxsammı deyə fikirləşdim ama yox, ya ümidlənərsə, ya arxamca qaçıb gələrsə. O an anladım cox pis hismiş ümid qırmaq. Tez fikrimdən yayındım. Evə necə çatdım bilmədim. Çatar-çatmaz özümü otağa qapatdım. Elə hönkürərək ürəkdən ağladım ki. Sanki feryad edirdim yaxınını itirmiş adamlar kimi.O an dəlicəsinə qışqırdım və dedim Lənət olsun belə sevgiyə!....Dedim və susdum!!!
