Bəzən həyata gəldiyimə, yaşadığıma, bu cəmiyyətin bir üzvü olduğuma görə çox peşmançılıq çəkirəm. Kaş ki, doğulmayaydım.
Dünyaya gəldim, bəs sonra nə oldu? Ailəmizdə hər gün dava-dalaş, söz-söhbət, mübahisə... Gördüyüm ancaq bunlar oldu. Bəzi uşaqlar kimi yaşamadım mən uşaqlığımı. Tək dərdim vardı - sakit bir ailənin, xoşbəxt və qayğısız bir ailənin üzvü olmaq... Sonra kasıb və ehtiyac dolu həyat başladı. Məktəb yoldaşlarım hər dəfə təzə nə isə geyinəndə mən onların yerinə sevinirdim. Sevinirdim, çünki, ən azından onlar geyinə bilirdilər. O geyimlərdən heç vaxt mənim olmayacaqdı.
Yedirirdilər, içirirdilər, geyindirirdilər. Ancaq bir şeyi unudurdular. Mən yeməyin əskikliyinə, içməyin əskikliyinə və bu əskikliklərin acısına yanmırdım. Mən "ac" böyümürdüm. Mən heç vaxt sahib olmadığım qayğısız uşaqlığımın, sakit və xoşbəxt uşaq gülüşünün acı idim. Mənəvi aclıq idi mənimki. Fiziki aclığı nə yesən ödəmək olar. Ancaq mənəvi aclıq ödənmir, ödənilmir.
XƏBƏR LENTİ
- ŞƏRHLƏR